راجر ایبرت، منتقد افسانه‌ای سینما، فیلم «کازابلانکا» محصول ۱۹۴۲ را یکی از «فیلم‌های بزرگ» تمام دوران می‌دانست؛ اثری که به‌زعم او نه‌تنها نماد سینمای کلاسیک آمریکاست، بلکه نمونه‌ای بی‌نظیر از «ماشین همدلی» در هنر هفتم است.
راجر ایبرت در مجموعه مقالات «فیلم‌های بزرگ» خود، بارها از «کازابلانکا» به‌عنوان یکی از آثار محبوبش یاد کرده است. این فیلم به کارگردانی مایکل کورتیز، داستان عشق گمشده و تصمیمات دشوار در بحبوحه جنگ جهانی دوم را روایت می‌کند. ایبرت می‌نویسد: «این‌ها قهرمان نیستند—جز شخصیت مقاومت‌گر پل هنرید که در واقع قابل‌پیش‌بینی‌ترین شخصیت فیلم است. آن‌ها واقع‌گرا، عمل‌گرا و بازمانده‌اند… و زمانی که در پایان به قهرمانی می‌رسند، تأثیرگذار است چون قهرمانی در ذات‌شان نیست، بلکه وجدان‌شان آن‌ها را به آن سمت سوق می‌دهد.»
در مرکز داستان، کافه ریک در کازابلانکا قرار دارد؛ جایی که شخصیت‌ها با تضاد میان عقل و احساس مواجه‌اند. ریک (همفری بوگارت) می‌خواهد با عشق سابقش، ایلسا (اینگرید برگمن)، فرار کند، اما در نهایت تصمیمی اخلاقی می‌گیرد. یکی از صحنه‌های برجسته فیلم، زمانی است که لازلو (با بازی پل هنرید) در برابر افسران نازی، سرود «مارسی‌یز» را می‌خواند و جمعیت را به مقاومت ترغیب می‌کند، صحنه‌ای که بسیاری از بازیگران آن، پناهندگان واقعی از اروپا بودند.
ایبرت معتقد بود «کازابلانکا» نمونه‌ای عالی از فیلم‌هایی است که همدلی را در مخاطب برمی‌انگیزند.
مسئولیت این خبر با سایت منبع و جامعه ورزشی آفتاب نو در قبال آن مسئولیتی ندارد. خواهشمندیم در صورت وجود هرگونه مشکل در محتوای آن، در نظرات همین خبر گزارش دهید تا اصلاح گردد.
آخرین اخبار ورزشی از فوتبال ایران و باشگاه های جهان را در سایت ورزشی آفتاب نو بخوانید
|
مطالب پیشنهادی از سراسر وب |
