افرا ورزش – حامد اسماعیلی: وقتی صحبت از المپیک زمستانی می‌شود، ذهن بسیاری از ما به‌صورت ناخودآگاه به سمت کشورهایی می‌رود که زمستان و برف جزئی از هویت‌شان است؛ جایی که کودکان از همان سال‌های نخست زندگی، اسکی را نه یک مهارت ویژه، بلکه بخشی از زیست روزمره تجربه می‌کنند.
اما در این میان، نامی وجود دارد که تمام قواعد را زیر پا گذاشته: سمانه بیرامی باهر؛ ورزشکاری که حضورش در المپیک زمستانی نه حاصل شرایط طبیعی کشورش، بلکه نتیجه انتخابی بی‌وقفه، اراده‌ای جسورانه و مسیری برخلاف جریان معمول است.
این زمستان، بیرامی در ۳۴ سالگی برای دومین بار در المپیک حاضر خواهد شد؛ مسابقاتی که این‌بار در ایتالیا برگزار می‌شود و او پس از تجربه پرچمداری ایران در پیونگ‌چانگ ۲۰۱۸ دوباره بلیت یکی از دشوارترین رویدادهای ورزشی جهان را به دست آورده است.
پرسش اصلی اما اینجاست: چه چیزی سمانه بیرامی باهر را به یک ورزشکار متفاوت تبدیل می‌کند؟
اسکی صحرانوردی؛ صحنه استقامت
برای فهم وزن کار بیرامی باهر، باید ماهیت رشته‌اش را شناخت. اسکی صحرانوردی، ترکیبی است از استقامت، قدرت، تکنیک، و ظرفیت ذهنی بالا.
تمرینات یک ورزشکار حرفه‌ای در این رشته، به‌صورت روزانه بین ۴۰ تا ۵۰ کیلومتر اسکی استقامتی را شامل می‌شود؛ تمریناتی که نه‌تنها فشار فیزیکی مداوم ایجاد می‌کنند، بلکه نیازمند دقت، تمرکز و بازیابی دقیق نیز هستند.
از سوی دیگر، این رشته یکی از گران‌ترین و پیچیده‌ترین رشته‌های زمستانی است. تجهیزات خاص، محل تمرین تخصصی، دسترسی به مسیرهای استاندارد و شرایط آب‌وهوایی مناسب و پشتیبانی مالی، بخشی از حداقل‌های لازم برای رقابت در سطح المپیک است.
حضور در جمع تنها ۷۰ نفر برتر جهان در این رشته، یعنی عبور از غربالی که در نهایت، تنها قهرمانان واقعی در آن باقی می‌مانند.
اسکی‌باز حرفه‌ای ایرانی؟ شوخی می‌کنید!
شرایط برای سمانه بیرامی باهر حتی از ورزشکاران دیگر کشورها هم سخت‌تر است؛ چرا؟
- ایران اقلیمی برفی در بخش عمده سال ندارد. در حال حاضر مردم ایران با بیم و امید چشم‌انتظار بارش باران‌اند و برف، به رویا شبیه می‌شود.
- فرهنگ عمومی اسکی در ایران در مقایسه با کشورهای اروپایی بسیار محدود است. اسکی در ایران، کماکان ناشناخته است و عامه مردم، آن را متعلق به به طیف خاصی می‌دانند.
- زیرساخت‌های تخصصی اسکی در کشور اندک و پراکنده‌اند زیرا فقدان برف از یکسو و سرمایه‌گذاری از سوی دیگر، امکان توسعه اسکی را بسیار محدود می‌کند.
- جامعه کوچک این رشته، فرصت رقابت داخلی گسترده و مستمر را فراهم نمی‌کند. زمانی که برف، پیست، پول و جذب ورزشکار کم است، ورزشکار حرفه‌ای رقیبی جدی برای پیشرفت در کنار خود نمی‌بیند.
به زبان دیگر: سمانه بیرامی باهر برخلاف مسیر طبیعی رشد یک قهرمان اسکی، از کشوری آمده که طبیعت و شرایط اجتماعی و اقتصادی‌اش برای تبدیل‌شدن به یک اسکی‌باز نخبه طراحی نشده‌اند.
بیرامی‌باهر برای رقابت با قهرمانانی از نروژ، سوئیس، فنلاند، اتریش، آلمان و … باید سطحی از آمادگی را حفظ کند که تنها در تمرینات مداوم، طولانی‌مدت و مبتنی بر علوم روز ورزشی قابل دستیابی است.
زندگی دور از خانه؛ انتخاب پرهزینه
سمانه سال‌هاست که برای حفظ آمادگی حرفه‌ای، ناچار است بخش قابل‌توجهی از سال را در اروپا تمرین کند. اسکاندیناوی، سوئیس، اتریش و در ماه‌های اخیر فنلاند، مقصدهایی هستند که در آن‌ها روزهای طولانی تمرینی‌اش را پشت سر گذاشته است.
این سبک زندگی سه پیامد مهم دارد که بر زندگی سمانه سایه می‌اندازند، بدون اینکه از راه دور و در تصاویر خندان او در رسانه‌ها هویدا باشد:
۱. هزینه‌های مالی سنگین
از حضور در کمپ‌های تخصصی گرفته تا تجهیزات و سفرهای متعدد، این مسیر بدون حمایت قوی مالی پیش نمی‌رود.
۲. فشار روانی و فیزیکی بلندمدت
زندگی دور از خانواده و وطن، تمرین در شرایط آب‌وهوایی سخت، و نیاز به حفظ آمادگی ۱۲ ماهه چیزی نیست که هر ورزشکاری بتواند تحمل کند.
به عبارت دیگر سمانه باید در سی و چهار سالگی، همزمان با ادامه مسیر قهرمانی باید از فرسودگی جسمانی و روانی خود مراقبت کند.
۳. تعهدی فراتر از مرز حرفه‌ای‌گری
برای او، اسکی انتخابی ساده نیست بلکه‌ای پروژه‌ای تمام‌وقت است که زندگی شخصی، اجتماعی و حتی هویت فردی‌اش را تحت‌تأثیر قرار داده است.
سمانه، یک عمر با چوب اسکی و برچسب المپین زندگی کرده و شناخته شده است. این سبک زندگی، تعهدی برای سمانه ایجاد می‌کند که گاهی ممکن است تبدیل به بار و فشار شود.
چرا سمانه بیرامی باهر یک الگو است؟
در جهانی که الگوها در رشته‌های مختلف ورزشی اغلب از دل کشورهای صاحب‌سبک در آن رشته‌ها ظهور می‌کنند، بیرامی باهر نمادی است از تبدیل‌کردن محدودیت‌ها به فرصت.
او به دختران ایرانی نشان می‌دهد که جغرافیا، فرهنگ غالب یا کمبود زیرساخت الزاما مانع نیست؛ مانع واقعی همان جایی‌ست که اراده متوقف می‌شود.
او تنها اسکی‌باز ایرانی در بخش صحرانوردی است که توانسته این مسیر طاقت‌فرسا را تا سطح تجربه دو المپیک ادامه دهد، و همین استمرار، وحدت نادر میان توان ذهنی، توان فیزیکی و شجاعت انتخاب را در او به نمایش می‌گذارد.
هرگز نگو هرگز!
حضور بیرامی‌باهر در المپیک زمستانی تنها یک اتفاق ورزشی نیست؛ روایتِ ایستادن یک زن ایرانی در رشته‌ای بسیار سخت، در سطحی که جهان برایش فقط ۷۰ صندلی کنار گذاشته است.
تصورش را بکنید: هفتاد جایگاه از سراسر دنیا در رقابت ماراتنی که تمام اسکیبازان نقاط برف‌خیز دنیا، از اسکاندیناوی تا آمریکای شمالی برای تصاحب آن میجنگند.
این حضور پیام‌های مهمی دارد برای آن که چشم‌هایش فراتر میبینند و گوش‌هایش فراتر می‌شنوند:
- تحقق رؤیاهایی که با شرایط کنونی ایران همسو نیستند هم امکان‌پذیر است. پس به نام سمانه، هرگز نگو هرگز!
- اراده در حوزه‌ای که از نظر لجستیکی و مالی بسیار پیچیده است، رژه می‌رود و نمایش قدرت می‌دهد.
-
دختران ایران که رویای پیشروی در جاده‌های مه‌آلود و پردست‌انداز را دارند، حالا باید به سمانه نگاه کنند و قدم جای پای او بگذارند. جای قدم‌هایش روی برف حالا حالاها باقی می‌ماند!
لینک کوتاه : https://afravarzesh.ir/?p=106974
مسئولیت این خبر با سایت منبع و جامعه ورزشی آفتاب نو در قبال آن مسئولیتی ندارد. خواهشمندیم در صورت وجود هرگونه مشکل در محتوای آن، در نظرات همین خبر گزارش دهید تا اصلاح گردد.
آخرین اخبار ورزشی از فوتبال ایران و باشگاه های جهان را در سایت ورزشی آفتاب نو بخوانید
|
مطالب پیشنهادی از سراسر وب |
