به لطف مدیریت عجیب و غریب در فوتبال ایران، این سالها ما با کسانی آشنا شدیم که تا پیش از فوتبال، هیچ شناختی از آنها نداشتیم. آنقدر این ماجرا تکرار شد که حالا خیلیها حاضرند هر کاری کنند تا برای یکی دو ماه، حکمی از یک باشگاه فوتبالی گرفته و به واسطه آن مشهور شوند و بعد تا پایان عمر در فضای مجازی پول دربیاورند!
معمای نازون و اندونگ
مجتبی طباطبایی، معاون حقوقی سابق استقلال حرفهایی اخیرا در صفحه شخصی خود پیرامون نحوه قرارداد بستن در باشگاه استقلال زده که با توجه به مسئولیت مستقیمی که داشته، بسیار مهم است. ابتدا خلاصه بخشهای مهم این حرفها را بخوانید:
- باشگاه استقلال با دوکنز نازون برای دو فصل قراردادی به ارزش ۲میلیون و ۸۰۰هزار یورو امضا کرده و علاوه بر آن، مبلغ ۸۰۰هزار یورو نیز بابت ترانسفر پرداخته است. پس از امضای قرارداد، نازون به ایفمارک معرفی شده و در تستهای پزشکی مشخص شده که این بازیکن با مشکل قلبی مواجه است.
- در مورد اندونگ نیز اواخر سال ۱۴۰۳، مدیرعامل وقت باشگاه استقلال از بنده خواست قراردادی برای فصل ۱۴۰۴-۱۴۰۵ با مبلغ ۱میلیون و ۳۵۰هزار دلار آماده کنم. پس از بررسی قرارداد قبلی اندونگ، مشخص شد که این قرارداد دارای بند تمدید خودکار به مبلغ ۹۰۰هزار دلار است. از این بند استفاده کردم و نوتیس تمدید خودکار برای اندونگ ارسال شد. این موضوع باعث ایجاد اختلاف ۴۵۰هزار دلاری میان اندونگ و استقلال شد.
اینجا ببینید: افشاگری عجیب و باورنکردنی؛ قرارداد نازون با استقلال ۲میلیون و ۸۰۰هزار یورو است/ بعد از ثبت قرارداد معلوم شد مشکل قلبی دارد/ اندونگ ۶۰ بار به باشگاه نوتیس داد!
حالا نگاه کنید به نکاتی که در این گفتوگو حائز اهمیت است.
نیم میلیون دلار بیشتر به نام اندونگ، به کام دیگران!
از همین ماجرای اندونگ شروع میکنیم: یک بار هم که در این فوتبال، یکی پیدا شده که درست قرارداد بسته و بازیکن به صورت اتوماتیک مجبور بوده با ۹۰۰هزار دلار سال بعد نیز در باشگاه بماند، مدیرعامل جدید به او پیشنهاد تازهای داده که ۴۵۰هزار دلار بیشتر از رقم قانونی قرارداد اوست! کیست که با افزایش حقوق و دستمزد مخالفت کند؟ معلوم است که اندونگ این پیشنهاد را روی هوا زده اما سوال اینجاست که چرا وقتی بازیکن حاضر بوده با ۹۰۰هزار دلار بازی کند، باید به او یک میلیون و سیصدوپنجاه هزار دلار بدهند؟ از این ۴۵۰هزار دلار بیشتر چه کسانی نفع میبرند؟
داستان تست پزشکی؛ یک نفر این وسط دروغ میگوید!
اما حالا نکته دوم داستان یعنی تست نازون: اول فصل وقتی ماجرای بیماری هپاتیت اوریه مانع بازی او برای پرسپولیس شد، در برنامه شبهای فوتبالی مصطفی لشکری -سخنگوی وقت پرسپولیس- روی خط آمد و گفت «در ایران همه اول قرارداد می بندند و بعد تست پزشکی می گیرند»! یک ادعای بسیار عجیب و بزرگ که باعث واکنش تمام کارشناسان -از جمله در آفتاب نو- شد اما در همان برنامه و بلافاصله، مدیر روابط عمومی چند باشگاه -که استقلال هم در میانشان بود- پیام دادند که «ما اول از بازیکن تست گرفتیم، بعد قرارداد بستهایم». حالا معلوم میشود که دروغ مثل نقل و نبات از دهان آقایان خارج شده و کک کسی هم نمیگزد! یا آن جناب معاون در ابتدای فصل دروغ گفت، یا این جناب معاون سابق حالا دروغ میگوید که با نازون بدون تست پزشکی قرارداد بستهاند!
چرا تا سر سفره هستید، فاز افشاگری ندارید؟
اما سوال مهم و نکته بعدی: چرا وقتی این آدمها سر سفره فوتبال نشسته و از منافع آن بهره میبرند، صدایشان در برابر هیچ بیقانونی و بالاوپایین کردن مبالغ در نمیآید، اما به محض آنکه کنار گذاشته میشوند فریاد وا فوتبال و وا عدالت و وا مصیبتا سر داده و نقش مصلح اجتماعی به خود میگیرند؟! آقای طباطبایی به اعتراف خودش دستور مستقیم از نظری جویباری گرفته برای بالا بردن رقم قرارداد اندونگ و بعد دیده در قراردادش برای سال دوم رقم مصوب هست. قطعا مدیرعامل وقت نیز به این قرارداد دسترسی داشته، چرا چنین دستوری داده؟ چرا شما همان موقع این سوال را از او نپرسیدی؟ چرا تا بودی، علیه این تخلف افشاگری نکردی؟
گویا تا وقتی در باشگاه هستیم و سمت داریم و حقوق میگیریم، همهچیز گل و بلبل و ما بهترین هستیم اما همین که ما را از سر سفره نعمت بلند میکنند تا نورچشمی بعدی بنشیند، دنبال ویو گرفتن برای پیج شخصی و پول درآوردن از اینستاگرام میافتیم!
چرا این افراد همیشه برمیگردند؟
جناب طباطبایی از نظری جویباری حرف میزند. کسانی که در این فوتبال طی این ۳۰ سال مدام رفته و دوباره برگشتهاند. اگر این حرفها درست است، چرا کسی یقه این افراد را نمیگیرد و از آنها بازخواست نمیکند؟ چطور از صافیهای نهادهای نظارتی عبور میکنند و دوباره صلاحیت آنها برای نشستن روی چنین صندلیهای مهمی تایید میشود؟
و اگر این حرفها دروغ است، چرا کسی با امثال طباطبایی برخورد نمیکند که به همین راحتی آبروی افراد را میبرند؟
و حرف آخر اینکه بدون شک همین حالا در تمام باشگاهها -نه فقط استقلال و پرسپولیس- از این گونه موارد هست. چرا همه صبر میکنند تا وقتی از باشگاه اخراج شدند، دست به افشاگری بزنند؟
در همین ارتباط: اوریه بعد از اندونگ؛ تکرار مکررات است، اما خسارت جدایی خارجیها را چه کسی میدهد؟
ارسال نظر شما
مجموع نظرات : 0 در انتظار بررسی : 0 انتشار یافته : 0