به گزارش آفتاب نو، لئوناردو داوینچی، با ترکیب علم، هنر و فلسفه در کارهای خود و مطالعه نور و طبیعت، به نماد برجسته‌ای از نبوغ انسانی تبدیل شد.

مطالعات علمی و مهارت بی‌نظیر داوینچی در هنر نقاشی، تصویری از او به‌عنوان “نمونه کامل انسان در دوره رنسانس” خلق کردند. انسانی که توانست مرزهای میان علم و هنر را از بین ببرد و هر دو را ابزاری برای شناخت جهان ببیند.

در دهه ۱۴۹۰، اشتیاق سیری‌ناپذیر داوینچی برای درک عمیق‌ترین اسرار طبیعت، او را از یک هنرمند برجسته به پژوهشگری علمی تبدیل کرد. در همین زمان، اثر برجسته‌اش با عنوان “یوهان تعمیددهنده” به نمایش کاملی از بینش فلسفی و هنری او بدل شد. اثری پوشیده از ابهام و رمز که تمامی دانش، تجربه و تخیل وی در آن به اوج رسید.

پیوند علم و هنر در ذهن داوینچی

سبک نقاشی لئوناردو گواهی بر تلاقی علم و هنر در وجود او است. داوینچی هیچ‌گاه این دو حوزه را از هم جدا نمی‌کرد. او عقیده داشت: «هنر بدون علم ارزش واقعی ندارد» و با آثار اندکش این ادعا را به اثبات رساند.

نور و بینایی، که از زمان باستان مورد توجه دانشمندان بوده‌اند، بخش مهمی از تحقیقات داوینچی را تشکیل می‌داد. او نوشت: «در بین تمامی پدیده‌های طبیعی، مطالعه نور بیشترین لذت را به ارمغان می‌آورد.» نگاه او به پدیده‌ها هم از منظر زیبایی‌شناسی بود و هم فلسفی، تلاشی برای شناخت جهان از طریق حواس انسانی.

از این رو، داوینچی به بررسی نور نه‌فقط از نظر تئوری، بلکه به‌عنوان وسیله‌ای برای مشاهده مستقیم طبیعت پرداخت.

طبیعت: معلم بزرگ داوینچی

لئوناردو طبیعت را استاد برتر خود می‌دانست. یادداشت‌ها و طراحی‌های فراوان او نشان‌دهنده اشتیاق شدیدش به درک دقیق طبیعت بودند. مطالعات او بر نور، که در دهه ۱۴۸۰ آغاز شد، برای اهداف عملی‌تر و فهم دقیق‌تر سازوکارهای جهان بود.

پیش از داوینچی، نظریات نور از یونان باستان تا جهان اسلام و اروپا به تکامل رسیده بودند. دو منبع اصلی در شکل‌گیری دانش او در زمینه اپتیک نقش داشتند: “در باب بینایی” اثر الحسن بن هیثم، و “پرسش‌هایی درباره اپتیک” توسط بیاجیو پلاکانی.

داوینچی با مطالعه آثار ابن‌هیثم، دانش انعکاس و شکست نور، حرکت نور در فضا و اهمیت استدلال ریاضی در مشاهده را آموخت. به گفته پژوهشگران، لئوناردو این آثار را در دهه ۱۴۸۰ و ۱۴۹۰ و در زمان همکاری با خاندان اسفورتزا مطالعه کرد؛ مطالعاتی که مسیر هنری او را متحول ساختند.

کشف مهم در سال ۱۴۹۲

در حدود سال ۱۴۹۲، داوینچی با مطالعه چشم، به کشفی مهم رسید: هنگامی که در تاریکی هستیم، مردمک چشم گشاد شده و در روشنایی منقبض می‌شود. این یافته تأثیر بزرگی بر نحوه کار او گذاشت، زیرا متوجه شد که در نور کم، جزئیات بیشتری قابل مشاهده هستند.

از آن پس، داوینچی ترجیح می‌داد در محیط‌های نیمه‌تاریک کار کند. نور کم به او امکان می‌داد ظرافت سایه‌ها و انتقال نور روی سطوح اشیاء را به‌طور دقیق‌تری بازنمایی کند. در آثار متاخرش مانند “مونالیزا” و “یوهان تعمیددهنده”، ویژگی‌های ظریف نور و مه‌آلودگی به‌طور واضح دیده می‌شوند. این سبک که بعدها به نام “اسفوماتو” شناخته شد، از اختراعات برجسته اوست.

فلسفه و هنر: پیوندی فراتر از مرزها

لئوناردو برخلاف معاصران خود که فلسفه طبیعی را بر ریاضیات ارجح می‌دانستند، رشته‌های دانش را قسمت‌هایی یکپارچه از دنیایی بزرگ‌تر می‌دید. از نظر او، طبیعت برتر از هر چیزی بود و نقاشی نه‌تنها یک هنر، بلکه ابزاری برای مشاهده و بازنمایی دنیای اطراف به شمار می‌آمد.

چالش با آموزه‌های آلبرتی

در دوران جوانی، لئون باتیستا آلبرتی، نظریه‌پرداز برجسته ایتالیایی، با الهام از هندسه اقلیدسی، “هرم دید” را معرفی کرده بود؛ نظریه‌ای که می‌گفت همه پرتوها به یک نقطه در چشم ختم می‌شوند. داوینچی در ابتدا این دیدگاه را پذیرفت اما با مطالعه آثار اپتیک اسلامی و قرون وسطایی، به‌ویژه نوشته‌های ابن‌هیثم، دوباره درباره آن تأمل کرد.

در دهه ۱۴۹۰، او به این نتیجه رسید که مدل آلبرتی بیش از حد ساده بود و نیاز به بازنگری داشت. از اینجا، آثار او به سمت نگرشی پیچیده‌تر در باب ادراک بصری تغییر جهت دادند.

نقاشی به‌عنوان تفکر فلسفی

در آثار متأخر داوینچی، رنگ به حداقل رسید و توجه او بیشتر به بازی میان نور و سایه جلب شد. او در یادداشت‌هایش حتی توصیه کرد که پرتره‌ها باید در هوای ابری یا هنگام غروب خورشید نقاشی شوند تا لطافت خطوط و نور بهتر بازتاب یابند.

تکنیک‌های جدید او مانند “چیاروسکورو” باعث ایجاد عمق و واقعیت بیشتر در نقاشی‌ها شد و بینندگان را بیشتر تحت تأثیر قرار داد.

“یوهان تعمیددهنده”: اوج ابهام و معنا

نقاشی “یوهان تعمیددهنده”، که به‌احتمال آخرین اثر وی بود، نمایانگر تلاش‌های یک عمر لئوناردو برای درک نور و معنای هستی است. این اثر با استفاده از نور به‌عنوان نمادی الهی، شخصیت یوحنا را از تاریکی به نور منتقل می‌کند.

لبخند رمزی و نگاه آرام او، شکلی از تعامل میان ظاهر انسانی و عمق روحانی را بازنمایی می‌کند، تصویری که معنای رازآلود هستی را انتقال می‌دهد.

میراث ماندگار لئوناردو داوینچی

آخرین شاهکار داوینچی تلفیقی از هنر و فلسفه است؛ سندی بر اشتیاق همیشگی او به کشف طبیعت و شناخت حقیقت. اشاره دست یوحنا به آسمان در این اثر، دعوتی است به جست‌وجوی بیشتر، درک عمیق‌تر و عبور از محدودیت‌های شناخت بشری.