به گزارش خبرگزاری آنا، با نزدیک شدن به آغاز رقابت‌های جام ملت‌های زیر ۲۳ سال آسیا که از ۱۷ دی‌ماه استارت می‌خورد، انتظار می‌رفت تیم ملی فوتبال امید با ترکیبی حساب‌شده، کم‌حاشیه و مبتنی بر بیشترین توان فنی ممکن مهیای یکی از مهم‌ترین آزمون‌های چند سال اخیر خود شود. با این حال، فهرست اعلام‌شده از سوی امید روانخواه، سرمربی تیم ملی امید، بیش از آنکه آرامش ایجاد کند، با پرسش‌ها و ابهامات جدی همراه شده است.

در این فهرست، غیبت چند بازیکن سرشناس و تأثیرگذار به‌ وضوح به چشم می‌آید؛ نفراتی مانند سعید سحرخیزان، امین حزباوی، مرصاد سیفی (لژیونر)، اسماعیل قلی‌زاده، یعقوب براجعه، آرشا شکوری و مجتبی فخریان که هرکدام می‌توانستند در یک تورنمنت فشرده و بین‌المللی، وزنه‌ای مهم برای تیم ملی امید باشند، جایی در اردو ندارند. بازیکنانی که تجربه لیگ برتر، بازی‌های حساس و حتی حضور در فوتبال خارج از کشور را در کارنامه دارند و دعوت نشدن‌شان دست‌کم نیازمند توضیح فنی و قانع‌کننده است.

در نقطه مقابل، دعوت از برخی بازیکنان کمتر شناخته‌شده، آن هم در شرایطی که حتی در سطح لیگ برتر فرصت بازی منظم پیدا نکرده‌اند، بر شگفتی‌ها افزوده است. نمونه بارز آن، دعوت همزمان دو دروازه‌بان از سپاهان است؛ گلرهایی که در سایه حضور سیدحسین حسینی و اخباری، حتی رنگ دروازه این تیم را هم ندیده‌اند. پرسش اینجاست که در آستانه رقابتی حساس، اولویت باید «آمادگی و تجربه» باشد یا «حضور در لیست»؟

این تصمیمات زمانی عجیب‌تر می‌شود که بدانیم مسابقات پیش رو، صرفاً یک تورنمنت تشریفاتی نیست، بلکه بخشی از مسیر سخت و پرچالش فوتبال ایران برای نزدیک شدن دوباره به رؤیای المپیک به شمار می‌رود؛ مسیری که سال‌هاست با ناکامی و حسرت همراه بوده است.

نکته قابل تأمل دیگر، انتخاب محل اردوی تیم ملی امید در هفته‌های اخیر است. تیمی که برای برگزاری دیدار تدارکاتی راهی اراک شد، اما به دلیل سرمای شدید و دمای نزدیک به صفر درجه، حتی موفق به انجام بازی دوستانه هم نشد. این سؤال به‌طور جدی مطرح است که چرا باید شهری به‌عنوان محل اردو انتخاب شود که شرایط آب‌وهوایی آن، برنامه‌های فنی تیم را مختل می‌کند؟ آیا در مقطع حساس آماده‌سازی، اولویت نباید ایجاد بهترین شرایط تمرینی و مسابقه‌ای باشد؟ همین نوع تصمیم گیری به نگرانی ها در مورد آینده این تیم می افزاید.

همه این موارد را اگر کنار اظهارات خود امید روانخواه بگذاریم، ابهام‌ها بیشتر هم می‌شود. سرمربی تیم ملی امید به‌درستی تأکید کرده که مسیر رسیدن به المپیک سخت‌تر از گذشته شده است. اما اگر کار سخت‌تر شده، آیا تصمیمات اتخاذشده نیز متناسب با این دشواری بوده است؟ آیا کنار گذاشتن بازیکنان آماده و باتجربه و اتکا به نفراتی کم‌تجربه، هم‌راستا با همین واقع‌بینی است؟

بی‌تردید، نیت کادرفنی زیر سؤال نیست و هیچ‌کس منکر سختی کار تیم ملی امید نمی‌شود، اما در آستانه رقابت‌هایی مهم و سرنوشت‌ساز، این احساس به‌وجود آمده که مجموعه‌ای از تصمیمات غیرمنتظره، ناخواسته تیم را در مسیر خودزنی فنی قرار داده است. مسیری که اگر اصلاح نشود، ممکن است یک فرصت دیگر را هم از فوتبال ایران بگیرد؛ فرصتی که سال‌هاست چشم‌انتظار آن هستیم.