به گزارش گروه ورزشی خبرگزاری دانشجو، مونیر الحدادی که با وجود آسیب‌دیدگی و درمان‌های پنهانی به دربی ۱۰۶ رسید، از آن مسابقه به بعد در سه دیدار اخیر استقلال نتوانسته همان نقش مؤثر هجومی و بازی‌سازی همیشگی خود را ایفا کند. این افت همزمان با سه تساوی پیاپی تیم شکل گرفته است.

در نگاه نخست، بازگشت از مصدومیت می‌تواند یکی از دلایل کاهش کیفیت عملکرد او باشد. بسیاری از بازیکنان پس از آسیب‌دیدگی به دلیل ترس از تشدید مشکل، برای چند هفته از سطح ایده‌آل خود فاصله می‌گیرند. کاهش میزان پرس، افت تحرک و کم‌رنگ شدن نقش او در ساخت بازی، نمونه‌هایی از این وضعیت است.

با این حال، بررسی‌های دقیق‌تر نشان می‌دهد عامل مهم‌تر، غیبت مهران احمدی از زمان دربی است. احمدی که به دلیل شکستگی خفیف ساق پا از ترکیب استقلال خارج شد، پیش از مصدومیت یکی از مهره‌های کلیدی در میانه میدان و پرس‌های سنگین بود و بخش قابل‌توجهی از بار فیزیکی تیم را بر دوش می‌کشید.

نبود احمدی باعث شده تعادل استقلال در مرکز زمین به هم بخورد و فشار بیشتری به مونیر وارد شود. این فشار آزادی عمل او را کاهش داده و مانع تمرکز روی بازی‌سازی و خلق موقعیت شده است.

در نهایت، به نظر می‌رسد افت مونیر الحدادی بیش از آنکه یک مشکل فردی باشد، نتیجه مستقیم تغییر ساختار و کاهش توان فیزیکی خط میانی استقلال پس از مصدومیت مهران احمدی است.

انتهای پیام/