حالا که چند هفته از انتقال علیرضا جهانبخش به دندر گذشته، می‌شود بدون هیجان اولیه، درباره این انتخاب قضاوت دقیق‌تری داشت؛ انتخابی که فعلاً نه به سود تیم بوده و نه به سود کاپیتان تیم ملی ایران.

دندر بعد از ۱۹ بازی فقط ۱۲ امتیاز دارد، با تفاضل منفی ۱۸ قعرنشین لیگ بلژیک است و حتی در صورت برد طی تقابل امشب با مشلن رده پنجمی هم شانسی برای خروج از انتهای جدول ندارد. این دیگر صرفاً مبارزه برای بقا نیست؛ دندر یکی از اصلی‌ترین گزینه‌های سقوط است و در عمل، بدترین تیم فصل فوتبال بلژیک به حساب می‌آید.

در چنین تیمی، نقش جهانبخش هم امیدوارکننده نبوده. او از زمان پیوستن به دندر در ۶ بازی لیگ به میدان رفته، فقط یک‌بار فیکس بوده و در مجموع ۲۲۰ دقیقه بازی کرده؛ بدون حتی یک گل یا پاس گل. آماری که با سابقه آقای گلی و قهرمانی اردویژه، کاپیتانی تیم ملی و حضور در سه جام جهانی همخوانی ندارد و نشان می‌دهد حتی در تیمی بحران‌زده هم هنوز جایگاه ثابتی برای او تعریف نشده است.

علیرضا جهانبخش انتقالش به دندر را یک «برد-برد» دانست و هدفش را آماده شدن برای جام جهانی ۲۰۲۶ اعلام کرد؛ اما واقعیت فعلی چیز دیگری می‌گوید. بازی در تیمی که هر هفته می‌بازد و او هم نقشی حاشیه‌ای دارد، نه ریتم می‌سازد و نه اعتمادبه‌نفس. تجربه و رزومه گذشته محترم است، اما فوتبال حرفه‌ای با حالِ بازیکن قضاوت می‌کند، نه با خاطره‌ها.

اگر این روند ادامه پیدا کند، سؤال جدی‌تر می‌شود: آیا حضور در یکی از بدترین تیم اروپا از نظر آماری، آن هم با نقش نیمکت‌نشین، واقعاً بهترین مسیر برای کاپیتان تیم ملی در سال منتهی به جام جهانی است؟ علیرضا جهانبخش برای تغییر این روایت، وقت زیادی ندارد؛ چون در فوتبال اروپا، زمان به نفع هیچ‌کس صبر نمی‌کند.