محمد عمری بدون تردید یکی از پدیده‌های فوتبال ایران و بازیکنی با استعداد بالا در پرسپولیس است؛ بازیکنی که سرعت، تکنیک، جسارت در دریبل و تصمیم‌گیری در لحظه از مهم‌ترین ویژگی‌هایش محسوب می‌شوند. اما در هفته‌های اخیر انتقاداتی متوجه عملکرد او شده و بسیاری معتقدند دلیل افت محسوس او به نقش تاکتیکی و پستی که در آن به کار گرفته می‌شود مربوط است، نه کیفیت فردی‌اش.

عمری ذاتاً بازیکنی است که نیاز دارد فضا داشته باشد، توپ را در نقاط دلخواهش دریافت کند و با حرکت رو به داخل، خلق موقعیت و شوت‌زنی کند. او زمانی بهترین نسخه خود را نشان می‌دهد که یا پشت مهاجم بازی کند و یا در نقش وینگر چپ به میدان برود؛ جایی که می‌تواند هم عرض زمین را بگیرد، هم با توپ به سمت محوطه نفوذ کند و از پای قوی‌ترش برای شوت یا پاس استفاده کند. اما زمانی که عمری در پست وینگر راست قرار می‌گیرد، آزادی عملش کمتر شده و این محدودیت باعث می‌شود بخش مهمی از توانایی‌هایش خنثی شود. از آن سمت او مجبور می‌شود بیشتر در قالب یک بازیکن کلاسیک کناری عمل کند، توپ‌های کمتری در نقاط خطرناک دریافت کند و همین مسئله سبب کاهش خلاقیت، کیفیت تصمیم‌گیری و تأثیرگذاری‌اشمی‌شود. به زبان ساده، عمری در سمت راست نمی‌تواند همان بازیکن رها و خطرسازی باشد که از او انتظار می‌رود.