گزارش اسلش فیلم با نگاهی شخصی آغاز می‌شود: نویسنده می‌گوید سال‌ها پس از اکران «کرامر علیه کرامر» (Kramer vs. Kramer) و حتی خارج از فرهنگ آمریکایی، فیلم همچنان برایش تکان‌دهنده بوده است، زیرا طلاق، جدایی و والدگری ناکارآمد موضوعاتی هستند که «تاریخ مصرف ندارند» و هر نسلی به شکلی با آن‌ها روبه‌رو می‌شود.

فیلم رابرت بنتون در سال ۱۹۷۹ اکران شد و با پنج جایزه اسکار ازجمله بهترین فیلم و بهترین کارگردانی، به اثری جریان‌ساز تبدیل شد. داستان درباره جوآنا (مریل استریپ) است که ناگهان همسرش تد (داستین هافمن) و پسر خردسالشان را ترک می‌کند. تد که پیش‌تر پدری غایب و گرفتار کار بوده، مجبور می‌شود مسئولیت کامل فرزندش را بر عهده بگیرد و همین مسیر او را به پدری دلسوز و حاضر تبدیل می‌کند؛ تحولی که در دهه ۷۰ برای بسیاری از مخاطبان «آرزومندانه» و حتی رادیکال بود.

گزارش تأکید می‌کند که ترک‌کردن خانواده توسط مادر (نه پدر) در آن زمان کمتر دیده می‌شد و همین زاویه، فیلم را به موضوعی بحث‌برانگیز تبدیل کرد. امروز طلاق عادی‌تر شده، اما تجربه احساسی آن همچنان ویرانگر است و فیلم دقیقاً همین درد را ثبت می‌کند. به‌گفته نویسنده، «عادی‌شدن طلاق به معنای آسان‌شدن آن نیست».

در ادامه، اسلش فیلم به این پرسش می‌پردازد که چرا فیلمی با چنین تأثیر فرهنگی امروز کمتر در گفت‌وگوها مطرح می‌شود. پاسخ ساده است: زمان می‌گذرد و توجه جمعی تغییر می‌کند. همان‌طور که (Marriage Story) نسخه مدرن و تحسین‌شده همین روایت، تنها چند سال پس از اکرانش کمتر مورد بحث قرار می‌گیرد، (Kramer vs. Kramer) نیز قربانی فراموشی طبیعی مخاطبان شده، نه ضعف هنری.

با این حال، فیلم همچنان یکی از مراجع اصلی سینمای خانوادگی و درام‌های طلاق است؛ اثری که بدون آن نمی‌توان درباره روایت‌های مدرن جدایی و والدگری صحبت کرد. اسلش فیلم نتیجه می‌گیرد که «اگر این فیلم فراموش شده، تقصیر خودش نیست، تقصیر ماست».