مقالهٔ مفصل Yahoo نشان می‌دهد که جیمز استوارت برخلاف تصور عمومی، یکی از مهم‌ترین چهره‌های تحول ژانر وسترن بوده است. او که در آغاز کار بیشتر با کمدی‌های سبک، درام‌های اخلاقی و نقش‌های فرانک کاپرا شناخته می‌شد، در دههٔ ۵۰ وسترن را به فضایی برای بازآفرینی شخصیت سینمایی‌اش تبدیل کرد.

نخستین حضورهای او در وسترن، مانند (Destry Rides Again) محصول 1939، تصویری غیرمتعارف از یک قهرمان بدون اسلحه ارائه می‌داد؛ مردی که با اخلاق و خویشتن‌داری در برابر خشونت می‌ایستاد. اما پس از بازگشت از جنگ جهانی دوم، استوارت با تجربهٔ شخصی از خشونت و تروما، به وسترن‌هایی روی آورد که تاریک‌تر، روان‌شناختی‌تر و پیچیده‌تر بودند.

نقطه عطف این مسیر، همکاری او با آنتونی مان بود؛ همکاری‌ای که پنج فیلم مهم را رقم زد:  
– Winchester ’73 (1950)  

– Bend of the River (1952)  

– The Naked Spur (1953)  

– The Far Country (1954)  

– The Man from Laramie (1955)  

در این آثار، استوارت نقش مردانی را بازی می‌کرد که خشم، گناه، وسواس و گذشتهٔ خشونت‌بار آن‌ها را می‌بلعید. این شخصیت‌ها فاصلهٔ زیادی با چهرهٔ معصوم «جورج بیلی» داشتند و به گفتهٔ خود استوارت، فرصتی بودند برای «کشف تاریکی درون» و اثبات توانایی‌هایش به‌عنوان بازیگری جدی‌تر.

مقاله همچنین به نقش‌های متأخر او اشاره می‌کند:  
– (The Man Who Shot Liberty Valance) محصول 1962 که در آن استوارت نمایندهٔ «قانون و تمدن» در برابر اسطورهٔ خشونت است.  
– (The Shootist) محصول 1976 که در آن در کنار جان وین، وداعی آرام با دوران وسترن کلاسیک رقم می‌زند.

در مجموع، مقاله استدلال می‌کند که وسترن‌های استوارت نه‌تنها مسیر حرفه‌ای او را دگرگون کردند، بلکه به بلوغ ژانر وسترن نیز کمک کردند؛ ژانری که از قهرمانان تک‌بعدی به شخصیت‌هایی انسانی، آسیب‌پذیر و چندلایه رسید.