نیکلاس کیج که امروز به‌عنوان یکی از چهره‌های چندژانری سینما شناخته می‌شود، در دهه ۹۰ هنوز فاصله زیادی با قهرمان اکشن شدن داشت. او بیشتر با نقش‌های عجیب، درام‌های تندوتیز و بازی‌های غیرقابل‌پیش‌بینی شناخته می‌شد. اما طبق گزارش مقاله، نقشی که سرنوشت او را تغییر داد، دکتر استنلی گودسپید در فیلم (The Rock) بود؛ نقشی که در ابتدا برای آرنولد شوارتزنگر در نظر گرفته شده بود.

فیلم (The Rock) به کارگردانی مایکل بی، دومین تجربه بلند او و نقطه‌ای تعیین‌کننده در شکل‌گیری سبک اکشن پرانفجارش بود. داستان فیلم با ژنرال هامل (اد هریس) آغاز می‌شود که با گروهی از تفنگداران شورشی، موشک‌های شیمیایی را می‌رباید و جزیره آلکاتراز را اشغال می‌کند. دولت آمریکا برای مقابله با این بحران، گودسپید (کارشناس سلاح‌های شیمیایی) و جان میسون (شان کانری)، تنها فردی که از آلکاتراز گریخته، را وارد عملیات می‌کند.

نکته مهم این است که قوس شخصیتی کیج در فیلم، برخلاف الگوی همیشگی قهرمانان اکشن، از یک «نِرد دست‌وپاچلفتی» آغاز می‌شود؛ کسی که در صحنه‌های اولیه حتی از یک حادثه آزمایشگاهی وحشت می‌کند. همین تضاد باعث شد نقش برای شوارتزنگر مناسب نباشد، اما برای کیج کاملاً کار کند. او در طول فیلم از یک کارمند علمی به قهرمانی تمام‌عیار تبدیل می‌شود؛ مسیری که بعدها به فیلم‌هایی چون (Con Air)، (Face Off) و (Gone in 60 Seconds) راه باز کرد.

مقاله همچنین اشاره می‌کند که (The Rock) یکی از بهترین فیلم‌های مایکل بی محسوب می‌شود و حتی در مجموعه معتبر Criterion Collection قرار گرفته است. گفته می‌شود آرون سورکین و کوئنتین تارانتینو نیز بدون دریافت اعتبار رسمی، در بازنویسی بخش‌هایی از فیلمنامه نقش داشته‌اند؛ موضوعی که طنز، ریتم و دیالوگ‌های فیلم را توضیح می‌دهد.

در نهایت، (The Rock) نه‌تنها کیج را وارد دنیای اکشن کرد، بلکه نشان داد او می‌تواند همزمان شخصیت‌پردازی عجیب‌وغریب و قهرمان‌سازی کلاسیک را در یک نقش ترکیب کند؛ ترکیبی که بعدها به امضای او تبدیل شد.