فروش ویژه ماشین اصلاح مو GODFREY مدل Profession

قیمت: 359000 تومان

به گزارش آفتاب نو،‌ حنیف غفاری،دکترای روابط بین الملل: او تنها به دلیل دفاع از مردم مظلوم فلسطین و انتقاد از رژیم صهیونیستی از کار برکنار شد؛ اتفاقی که بار دیگر نشان داد آزادی بیان در غرب، نه یک اصل، بلکه شعاری زیبا برای پوشاندن واقعیتی تلخ است. این رخداد، از جنس یک تصمیم فردی نیست، بلکه نشانه‌ای از بحران عمیق در بطن تمدن غرب است؛ بحرانی که از ساحت دانشگاه تا عرصه سیاست، در همه جا ریشه دوانده است.

غرب خود را پرچم‌دار آزادی بیان و اندیشه معرفی می‌کند، اما واقعیت چیزی جز تناقضی آشکار نیست. امروز صدها دانشجو، استاد و پژوهشگر در دانشگاه‌های آمریکا و اروپا تنها به دلیل اعتراض به جنایات علیه مردم غزه از تحصیل یا شغل خود محروم شده‌اند. تریبون‌های آزاد دانشگاه‌ها، که زمانی محل تضارب آرا بود، به میدان انضباط فکری و ترس بدل شده است. هر آن‌کس که در برابر صهیونیسم یا سیاست جنگ‌طلبانه غربی بایستد، از نظام علمی طرد می‌شود. این روند، چهره واقعی “آزادی غربی” را آشکار می‌کند؛حتی این آزادی‌ادعایی که تا زمانی محترم است که به اراده صاحبان قدرت آسیب نزند.

دومین وجه این بحران، امنیتی شدن علم و دانشگاه‌ها در غرب است. دستگاه‌های اطلاعاتی و امنیتی در آمریکا و اروپا با همکاری لابی‌های قدرتمند صهیونیستی، نقد صهیونیسم را به مثابه تهدیدی علیه امنیت ملی تعریف کرده‌اند. نتیجه آن است که حتی پژوهش‌های علمی در حوزه خاورمیانه باید در چارچوبی تنظیم گردد که مبادا منافع تل‌آویو را مخدوش کند.

دستگاه قضایی و دولت‌های غربی نیز، به‌جای پاسداری از آزادی آکادمیک، در خدمت این روند قرار گرفته‌اند. هم‌سویی لابی‌های صهیونیستیِ محافظه‌کار و سوسیال‌دموکرات در غرب نشان می‌دهد که مسئله تنها به یک جناح سیاسی محدود نیست، بلکه به عمق ساختار قدرت در غرب نفوذ کرده است. دانشگاه‌های معتبر امروز زیر سایه نهادهای امنیتی و سیاسی عمل می‌کنند؛ همان‌جایی که باید از نفوذ قدرت مصون می‌ماند، اکنون به ابزار مشروعیت‌بخشی به سلطه تبدیل شده است.این وضعیت، مصداق روشنی از تروریسم فکری است؛ یعنی نابودی اندیشه از درون، نه با گلوله و زندان، بلکه با تهدید، حذف و برچسب‌زنی.

اخراج شیرین سعیدی، آغازی بر یک روند تازه نیست، بلکه آشکارساز بحرانی دیرینه در تمدن غرب است: بحرانی که به موجب آن، صهیونیسم به خط قرمز قطعی در سیاست، رسانه و دانشگاه تبدیل شده است. نقض این خط قرمز، پیام روشنی دارد: حذف از ساختار علمی، اجتماعی و حتی مدنی. چنین نظامی، دیگر نمی‌تواند ادعای عقلانیت یا دموکراسی کند، زیرا اصل ادعایی بنیادین آن ،یعنی پذیرش دیگری و آزادی نقد ، از درون فرو ریخته است.در این چارچوب، رویگردانی روزافزون شهروندان از دولت‌های غربی پدیده‌ای طبیعی است. زمانی که جامعه احساس می‌کند حقیقت در محاق سانسور و مصلحت مدفون شده، اعتماد اجتماعی فرو می‌پاشد. شکاف میان دولت و ملت، تنها پیامد این بحران نیست؛ بلکه نشانه ورود غرب به دورانی تاریک است، دورانی که در آن علم تابع قدرت، دانشگاه تابع ایدئولوژی، و آزادی تابع لابی‌ها خواهد بود.

اخراج یک استاد ایرانی‌الاصل، صرفاً حذف یک صدا نیست؛ نماد مرگ اخلاق دانشگاهی است. تروریسم دیگر تنها در میادین جنگ ظهور و بروز نمی یابد ، بلکه به قلب دانشگاه‌ها نفوذ کرده است؛ جایی که باید پناهگاه حقیقت باشد ، امروز به سنگر تحکم و سرکوب بدل شده و این، همان «تروریسم در ساحت علم» است .