در گفت‌وگویی پس از نمایش فیلم (Sinners) در سالن DGA نیویورک، رایان کوگلر و بن استیلر درباره ریشه‌های شخصی، الهامات موسیقایی و ساختار ژانری این فیلم صحبت کردند. کوگلر می‌گوید ایده فیلم از مرگ عمویش، جیمز، مردی عاشق بلوز  آغاز شد؛ کسی که کودکی او را با داستان‌های می‌سی‌سیپی و موسیقی پر کرده بود. پس از مرگ او در سال ۲۰۱۵، کوگلر سال‌ها با احساس گناه بابت «نبودن در لحظه» دست‌وپنجه نرم می‌کرد و همین سوگ، هسته احساسی فیلم را شکل داد.

کوگلر می‌گوید پرسشی که سال‌ها ذهنش را درگیر کرده بود، تبدیل به محور فیلم شد:  

«بهای دنبال‌کردن رؤیاها چیست؟»  

او در دوران پساکرونا و اعتصاب‌ها، زمانی که آینده سینما نامطمئن بود، دوباره به بلوز بازگشت و همان‌جا جرقه ساخت فیلم زده شد.

کوگلر می‌گوید هنگام ظرف‌شستن در خانه، آهنگ (Wang Dang Doodle) از هاولین وُلف پخش شد و ناگهان تصویر یک جشن تمام‌شبانه در دل می‌سی‌سیپی دهه ۳۰ در ذهنش شکل گرفت؛ تصویری که بعداً به صحنه مرکزی فیلم تبدیل شد. او از «تصویرسازی شدیداً بصری» بلوز می‌گوید و اینکه چگونه شخصیت‌ها، خون‌آشام‌ها و فضای مذهبی-اجتماعی دلتا از دل همین موسیقی بیرون آمدند.

شخصیت‌های اسموک و استک از دو پسرعموی بزرگ‌تر کوگلر الهام گرفته شده‌اند؛ کسانی که او در کودکی «با تحسین و کمی ترس» به آن‌ها نگاه می‌کرد. این رابطه مستقیم وارد رابطه شخصیت جوان فیلم، سمی، با این دو شده است.

کوگلر می‌گوید هنگام نوشتن فیلمنامه فهمید که پیش از شروع خشونت نیمه دوم فیلم، باید یک لحظه پیروزی جمعی خلق کند؛ صحنه‌ای که در آن سمی برای جمعیت اجرا می‌کند و «روح موسیقی‌دانان گذشته» را زنده می‌کند. او این لحظه را «تجربه‌ای متافیزیکی» توصیف می‌کند که ریشه در فرهنگ بلوز دارد.