نائومی واتس در گفت‌وگوهایی تازه، از جمله در برنامه (Live! With Kelly and Mark) و مصاحبه با ورایتی، از روزهایی گفته که در اواخر دهه ۹۰ احساس می‌کرد که دیگر هیچ‌کس او را برای بازیگری نمی‌خواهد. او پس از نقش‌های کوچک در (Tank Girl) و (Dangerous Beauty) دیگر هیچ فرصت جدی نداشت. این ناامیدی باعث شده بود در هر جلسه کاری با اضطراب بگوید: «من به کار نیاز دارم.»

اما همه‌چیز زمانی تغییر کرد که دیوید لینچ او را برای تست بازیگری (Mulholland Drive) فراخواند؛ پروژه‌ای که ابتدا قرار بود یک سریال تلویزیونی برای ABC باشد. لینچ که معمولاً بازیگران را از روی عکس انتخاب می‌کند، به محض دیدن واتس «اتصال» را احساس کرد. واتس می‌گوید: «وقتی وارد اتاق شدم، همه‌چیز متفاوت بود. او واقعاً حضور داشت، سؤال می‌پرسید… انگار اولین‌بار بود که کسی مرا می‌بیند.»

هرچند ABC پروژه را رد کرد، لینچ تصمیم گرفت داستان را به یک فیلم بلند تبدیل کند و این تصمیم زندگی واتس را تغییر داد. او در فیلم نقش دو شخصیت را بازی کرد: بتی المزِ معصوم و امیدوار، و دایان سلوینِ شکست‌خورده و تلخ. این دوگانگی، توانایی واتس را به‌طور کامل آشکار کرد و او را یک‌شبه به یکی از بازیگران مهم هالیوود تبدیل کرد.

لینچ در سال ۲۰۰۱ به لس‌آنجلس تایمز گفته بود که در واتس «استعداد عظیم، هوش، روح زیبا و امکان ایفای نقش‌های بسیار متفاوت» دیده است.  
نویسنده مقاله می‌گوید تأسف‌بار است که این دو هرگز دوباره با هم کار نکردند، زیرا «یکی از بااستعدادترین بازیگران امروز» تقریباً پیش از این همکاری، برای همیشه از صنعت کنار می‌رفت.