در تاریخ باشگاه‌های بزرگی مانند پرسپولیس و استقلال، همواره بازیکنانی بوده‌اند که به دلایل مختلف، پس از جدایی از تیم محبوب خود با واکنش منفی هواداران مواجه شده‌اند. این واکنش‌ها گاه به دلیل انتقال به تیم رقیب بوده و گاه به نحوه جدایی یا رفتارهای پس از آن بازمی‌گردد.

در تاریخ پرسپولیس نیز نمونه‌های متعددی از این دست دیده می‌شود. پیش از انقلاب، بازیکنانی مانند بهرام مودت و جهانگیر فتاحی در اوج دوران فوتبال خود از پرسپولیس جدا شدند و به‌تدریج از حافظه عمومی هواداران فاصله گرفتند. در سال‌های ابتدایی پس از انقلاب نیز چهره‌هایی چون غلامرضا فتح‌آبادی، نادر محمدخانی، حمید استیلی، محمد خاکپور و حمید روزبهانی مسیر جدایی از پرسپولیس را تجربه کردند؛ برخی از آن‌ها بازگشتند و برخی دیگر به مرور کم‌رنگ شدند.

در این میان، جدایی مهدی هاشمی‌نسب در اوج دوران بازی‌اش، یکی از حساس‌ترین و پرحاشیه‌ترین انتقال‌های تاریخ پرسپولیس بود؛ انتقالی که او را به یکی از منفورترین چهره‌ها نزد هواداران این تیم تبدیل کرد، هرچند نقش او در افتخارات پرسپولیس غیرقابل انکار بود.

در سال‌های اخیر نیز بازیکنانی مختلف از پرسپولیس جدا شدند؛ جدایی‌هایی که در برخی موارد با تصمیم باشگاه همراه بود و الزاماً به نفرت گسترده هواداران منجر نشد. حتی مهدی ترابی و دانیال اسماعیلی‌فر، با وجود انتقال به یکی از رقبای اصلی پرسپولیس، به واسطه عملکرد حرفه‌ای خود همچنان جایگاه مثبتی نزد بخشی از هواداران تیم سابقش حفظ کرده است.

با این حال، علیرضا بیرانوند شرایط متفاوتی دارد. دروازه‌بانی که با پرسپولیس پنج قهرمانی لیگ برتر، یک قهرمانی جام حذفی و صعود به فینال لیگ قهرمانان آسیا را تجربه کرده و از نظر افتخارات، یکی از موفق‌ترین بازیکنان تاریخ این باشگاه به شمار می‌رود. با وجود این کارنامه درخشان، رابطه او با سکوهای پرسپولیس پس از جدایی، به یکی از پرتنش‌ترین نمونه‌ها در تاریخ باشگاه تبدیل شده است؛ موضوعی که بیرانوند را به پرافتخارترین بازیکن جداشده پرسپولیس با بیشترین فاصله احساسی از هواداران بدل کرده است.