به گزارش فارس، به نقل از سی‌ان‌ان ، دونالد ترامپ در دوره دوم ریاست‌جمهوری خود، بیش از هر زمان دیگری مرزهای سنتی سیاست خارجی آمریکا را درنوردیده و به‌صراحت وارد سیاست داخلی کشورهای دیگر شده است؛ رویکردی که منتقدان آن را تلاشی برای «مگا‌سازی» جهان و صدور نسخه‌ای جهانی از ملی‌گرایی پوپولیستی آمریکایی می‌دانند.

مداخله آشکار ترامپ در امور داخلی کشورها

در حالی که رؤسای‌جمهور پیشین آمریکا معمولاً دست‌کم در ظاهر، اصل عدم مداخله در سیاست داخلی دیگر کشورها را رعایت می‌کردند، ترامپ این قاعده نانوشته را کنار گذاشته است. او نه‌تنها از نامزدهای خاص در کشورهای دیگر حمایت می‌کند، بلکه با استفاده از اهرم‌های اقتصادی، سیاسی و حتی نظامی، می‌کوشد نتایج سیاسی مطلوب خود را رقم بزند.

حمایت آشکار از متحدان ایدئولوژیک

ترامپ خود را رهبر یک جنبش جهانی می‌بیند؛ جنبشی که بر ملی‌گرایی، مخالفت با مهاجرت گسترده، تضعیف نهادهای لیبرال و اولویت‌دادن به «کشور خودمان» استوار است. در این چارچوب، او از رهبران و احزابی حمایت می‌کند که یا به‌طور مستقیم او را می‌ستایند یا از نظر ایدئولوژیک به پروژه «اول آمریکا» نزدیک هستند.از آمریکای لاتین تا اروپا، فهرست کشورهایی که ترامپ تلاش کرده در معادلات سیاسی آن‌ها اثر بگذارد، رو به افزایش است. در برزیل، او با اعمال تعرفه ۵۰ درصدی بر واردات، به‌طور علنی از دوست و متحد خود، ژائیر بولسونارو، در برابر پیگرد قضایی حمایت کرد. در آرژانتین، کمک مالی ۲۰ میلیارد دلاری را به پیروزی خاویر میلی، رئیس‌جمهور همسو با مگا، گره زد.

فشار حداکثری برای تغییر نظام ونزوئلا

در ونزوئلا، ترامپ پا را فراتر گذاشته و با نمایش قدرت نظامی در سواحل این کشور، به‌دنبال کنار زدن نیکلاس مادورو است. اگرچه این اقدام با شعار مبارزه با قاچاق مواد مخدر توجیه می‌شود، اما بسیاری از تحلیلگران معتقدند هدف اصلی، روی کار آوردن دولتی همسو با واشنگتن و ضربه زدن به محور چپ‌گرای آمریکای لاتین است.در کلمبیا نیز، اظهارات تهدیدآمیز ترامپ علیه رئیس‌جمهور چپ‌گرای این کشور، نشان می‌دهد که انتخابات سال آینده از هم‌اکنون در رادار کاخ سفید قرار دارد.

اروپا؛ میدان تازه نبرد سیاسی

اما شاید جنجالی‌ترین بخش راهبرد ترامپ، تمرکز مستقیم بر اروپا باشد. سند جدید امنیت ملی آمریکا، آشکارا از «تقویت احزاب میهن‌پرست اروپایی» حمایت می‌کند و هشدار می‌دهد که فرهنگ اروپا در معرض «محو تمدنی» به‌دلیل مهاجرت مسلمانان قرار دارد.این موضع‌گیری، زنگ خطر را در پایتخت‌های اروپایی به صدا درآورده است. رهبران فرانسه، آلمان و بریتانیا احزاب راست افراطی نزدیک به ترامپ را تهدیدی برای دموکراسی لیبرال می‌دانند و اکنون با این واقعیت مواجه شده‌اند که آمریکا، متحد سنتی آن‌ها، به‌طور مستقیم در پی تضعیف ثبات سیاسی‌شان است.

اسرائیل؛ نفوذ شخصی و سیاسی

نمونه اسرائیل شاید عریان‌ترین جلوه این رویکرد باشد. ترامپ نه‌تنها از بنیامین نتانیاهو حمایت می‌کند، بلکه حتی از احتمال عفو او در پرونده‌های فساد سخن می‌گوید. چنین اقدامی، اگر عملی شود، مداخله‌ای بی‌سابقه در نظام قضایی یک متحد به شمار می‌رود.

تمجیدهای متقابل ترامپ و نتانیاهو، و اعطای جایزه اسرائیل به رئیس‌جمهور آمریکا، نشان‌دهنده رابطه‌ای فراتر از دیپلماسی سنتی است؛ رابطه‌ای که در آن منافع شخصی و سیاسی دو رهبر به‌شدت درهم‌تنیده شده است.

سابقه تاریخی مداخلات آمریکا و تفاوت ترامپ

البته ترامپ نخستین رئیس‌جمهور آمریکا نیست که در سیاست دیگر کشورها مداخله می‌کند. از کودتای ۱۹۵۳ ایران تا جنگ عراق و عملیات‌های تغییر رژیم در آمریکای لاتین، تاریخ سیاست خارجی آمریکا مملو از چنین نمونه‌هایی است. اما تفاوت ترامپ در آشکار بودن، گستردگی و شخصی‌سازی این مداخلات است.در حالی که مداخلات پیشین اغلب در پوشش امنیت ملی، مبارزه با کمونیسم یا ترویج دموکراسی انجام می‌شد، ترامپ بدون پرده‌پوشی، از منافع سیاسی و ایدئولوژیک خود سخن می‌گوید.

بازآفرینی نظم سیاسی جهان بر اساس الگوی ترامپیسم

آنچه امروز در حال شکل‌گیری است، نه‌فقط یک سیاست خارجی تهاجمی، بلکه تلاشی سازمان‌یافته برای بازآفرینی نظم سیاسی جهان بر اساس الگوی «ترامپیسم» است. پرسش اصلی این است که آیا این راهبرد می‌تواند در بلندمدت موفق باشد، یا آنکه واکنش منفی افکار عمومی جهانی و دولت‌های مستقل، هزینه‌های سنگینی برای آمریکا و شخص ترامپ به‌دنبال خواهد داشت. آنچه مسلم است، دوران تظاهر به «عدم مداخله» برای واشنگتن، دست‌کم در دوره ترامپ، به پایان رسیده است.