فکر نمی‌کردم پیشنهاد علی دبیر جدی باشد؛ به خاطر کمربند و پرچم گریه می‌کردم/ بعد از کشتی با عزیزلی گفتم حالا من باید صاحبِ این وزن باشم     

نایب‌قهرمان ۱۸ ساله کشتی فرنگی جهان در گفت‌وگو با آنا:

نایب‌قهرمان کشتی فرنگی جهان می‌گوید بعد از شکست دادن الدانیز عزیزلی با خودش گفته حالا دیگر من باید قهرمان شده و صاحب این وزن شوم.

پیام احمدی که در یک ماه در دو فینال جهانی حضور پیدا کرد و دو مدال ارزشمند برای کشتی ایران در ۱۸ سالگی گرفت، در گفت‌و‌گو با خبرنگار ورزشی خبرگزاری آنا با اشاره به فینالش را حریف گرجستانی گفت: شرمنده مردم شدم. همه تلاشم را کردم که طلا بگیرم، اما نشد.

وی که در روز‌های آخر جایگزین پویا دادمرز در ترکیب تیم ملی فرنگی اعزامی به مسابقات بزرگسالان جهان شد، درباره روالی که تا ملی‌پوش شدنش طی شد، عنوان کرد: قبل از آنکه به مسابقات جهانی بروم، علی دبیر دو سه بار به من گفته بود که اگر فقط طلای جوانان جهان را بگیرم، احتمال اینکه برای من مسابقه انتخابی برای بزرگسالان گذاشته شود، زیاد است، اما من زیاد به این موضوع فکر نمی‌کردم و فکرم این بود که خیلی جدی نیست. وقتی از جوانان جهان برگشتم در اردو دیدم کاملا جدی است و گفته شد که مسابقه انتخابی یا تمرین انتخابی بین ما برگزار می‌شود؛ که در نهایت ما با هم تمرین کردیم و خود علی دبیر هم شاهد تمرین‌مان بود.

این کشتی‌گیر ایذه‌ای درخصوص پویا دادمرز که در چند سال اخیر ملی‎پوش وزن اول تیم ملی فرنگی بوده، نیز گفت: او قطعا یکی از بزرگان این وزن و از خوب‌هاست. پیشکسوت من هم هست و احترام زیادی برایش قائلم. داخل آن تمرین فقط ما حریف بودیم و بحث مسابقات جهانی در میان بود. 

وی درباره اینکه چند کیلو برای شرکت در مسابقات وزن کم کرده و آیا از نظر بدنی حضور در دو مسابقه سنگین متوالی به او فشار وارد نکرده؟، تصریح کرد: کشتی ورزش فوق‌العاده سنگینی است، وزن کم کردن و استرس خاص خودش را دارد. این طبیعت کشتی است. من سه کیلو کم می‌کنم، دو بار برای مسابقات جهانی کم کردم و قبل از آن هم برای مسابقات آسیایی.

قهرمان نوجوانان و جوانان جهان که در نیمه‌نهایی مسابقات بزرگسالان جهان با شکست الدانیز عزیزلی کار بسیار بزرگی انجام داد، درمورد اینکه آیا با آنالیز قبلی وارد این کشتی شد و حریف را شکست داد؟ گفت: من وقت کمی داشتم، اردوی آخر به تیم اضافه شدم. کار اصلا به بحث آنالیز نرسید ولی من الدانیز عزیزلی را از بچگی‌ام می‌شناسم. او ۱۰ سال از من بزرگتر است. زمانی که بچه بودم هم کشتی‌هایش را می‌دیدم. او هم یکی از خوب‌های دنیاست که برایش احترام زیادی قائلم. 
وی درپاسخ به این سوال که وقتی کشتی با قهرمان جهان به سودش تمام شد، به چیزی فکر می‌کرد؟، عنوان کرد: به این فکر می‌کردم که از این به بعد من باید صاحب این وزن شوم، حالا دیگر من باید قهرمان دنیا باشم، چون نفر شماره یک ۵۵ کیلو الدانیز عزیزلی بوده و من شکستش داده‌ام.

وی درباره اینکه این ذهنیت از چه وقت و کجا در او ایجاد شد که می‌تواند مدعیان جهانی را شکست دهد؟، تاکید کرد: داخل اردو‌های جوانان، حمید باوفا همیشه این ذهنیت را در ما تقویت می‌کرد که می‌توانیم مدعیان را شکست دهیم. بعد این ذهنیت در اردوی بزرگسالان هم تقویت شد. من یک جوان ۱۸ ساله‌ام، در همین جهانی حریفان عنوان‌داری داشتم، نفر اول جهان و اروپا را بردم. همه اینها لطف خدا بود.

پیام احمدی درخصوص اینکه شبِ بعد از فینالیست شدنش چطور طی شد و آیا در مصاف با حریف ۱۸ ساله گرجستان در فینال، زورش به او نرسیده؟، عنوان کرد: شب که اصلا خوابم نبرد. از بدن درد و استرس. در روز خوابیدم و بدنم کمی از آن فشار درآمد. حریفم از ۶۰ کیلو به ۵۵ کیلو آمده بود. در مسابقات جوانان جهان او هم کشتی گرفته بود، اما در ۶۰ کیلو که سوم شد. او صبح روز دوم که وزن‌کشی کرد، فرصت داشت که بدنش خوب پر شود. در طول کشتی قدرت بدنی‌اش کاملا به من می‌چربید.

وی درباره اینکه چرا گریه‌هایش روی سکوی توزیع مدال هم قطع نمی‌شد، گفت: هر کاری کردم خودم را کنترل کنم نتوانستم. اشکم بند نمی‌آمد. ناراحتی بیشترم از این بود که اینجا باید کمربند به کمر من بسته می‌شد و پرچم ایران بالا می‌رفت، اما پرچم ما پایین‌تر از گرجستان قرار گرفت.

نایب قهرمان وزن ۵۵ کیلوگرم جهان درباره اینکه واکنش علی دبیر به مدالش چه بود، تصریح کرد: شاید از رنگ مدال من راضی نباشد. اول از همه باید از او تشکر ویژه کنم که واقعا پای من ایستاد و جوانگرایی کرد. بعد از جوانان جهان پای حرفی که زده بود ایستاد و من را به بزرگسالان جهان برد. او برای کشتی نعمت است، به همه بچه‌ها رسیدگی می‌کند. اینکه کشتی فرنگی ما در ۱۰ وزن ان‌شاءالله ۸ مدال می‌گیرد و مقتدرانه قهرمان جهان می‌شود محصول کار و زحمات اوست. اگر او نبود کشتی ما به این سطح نمی‌رسید.

پیام احمدی که شاگرد ملک‌محمد بویری است، درباره مربی سازنده‌اش نیز گفت: من از ۷-۸ سالگی در باشگاه ملک‌محمد بویری و زیر نظر او کار کردم، اغراق نیست اگر بگویم دست راست و چپم را هم پیش او یاد گرفتم. بیشتر عمرم بیشتر کنار او در باشگاه بوده تا خانواده‌ام. از او بابت همه محبت‌ها و زحماتش ممنونم. او حواسش به همه چیز زندگی ما هست، به کارم، رفتارم و همه چیز، مثل یک پدر. او فرقی بین شاگردانش و اهورایش نمی‌گذارد. 

این کشتی‎‌گیر در مورد سرمربی تیم ملی بزرگسالان اضافه کرد: باید از حسن رنگرز و کادرفنی تشکر کنم که من را در تیم قبول کردند. این ریسک بزرگی بود، چون ما در یک ماه باید به دو مسابقه سنگین جهانی می‌رفتم.