چرا خرمشهر خونین‌شهر گشت؟

نه جای مهر پینه‌بسته داشتند، نه محاسن بلند و ته‌ریشِ امروز؛ تنها نشانِ مسلمان بودن و ایرانی بودنشان بود. اما تا دلت بخواهد، در این خاک ریشه داشتند.

پرچم ایران روی سینه و کلاهشان بود.

جنگنده‌ترین‌ها بودند، اما کلاهشان رنگ صلح داشت.

نه ادعایی داشتند و نه درجه‌ی بالای نظامی در حیاتشان بر دوششان سنگینی می‌کرد. فقط غیرت ملی و اعتقاد علوی داشتند؛ پهلوانانی بودند که فردوسی در زمانشان نبود تا برایشان شاهنامه بنویسد.

خانواده‌ی هیچ‌کدامشان هم مقیم فرنگ و کانادا و اسکاندیناوی نبود و دادِ حمایت از تولید ملی به بهانه‌ی فروختن تابوت مرگ به مردم نمی‌زدند.

یاد تیمسار دریادار شهید محمدعلی صفا، که کمتر نامی از او در گروه کلاه‌سبزها شنیدیم، جاودانه باد.

او در پایگاه تکاوران دریایی پادشاهی انگلستان و پایگاه تکاوری جان.اف.کندیِ آمریکا دوره دیده بود. سلاحش پاسداری از وطن بود؛ سلاحی که علاوه بر غیرت، ساخت آمریکا و روسیه هم بود. دوره‌ی «Long hope» را در جنگل‌های آمازون گذرانده بود.

اسم خرمشهر، به گفته‌ی خود عراقی‌ها، «گورستان تانک» شد.

با این‌ها و با غیرت ایرانی بود که خرمشهر، خونین‌شهر گشت.