روز جهانی صلح و کُردها؛ پایان چرخه خشونت یا تداوم بحران؟

به گزارش خبرگزاری برنا، زانا صادقی، کارشناس مسائل حقوق بین الملل در یادداشتی تحت عنوان” روز جهانی صلح و کُردها؛ پایان چرخه خشونت یا تداوم بحران؟” نوشت:

روز جهانی صلح (۲۱ سپتامبر) هر سال یادآور این اصل بنیادین است که جامعه‌ی بشری بدون پایان دادن به جنگ و خشونت، امکان دستیابی به توسعه، عدالت و کرامت انسانی را نخواهد داشت. سازمان ملل متحد این روز را با هدف توقف درگیری‌ها حتی برای یک روز و ترویج فرهنگ صلح و همزیستی به رسمیت شناخته است، اما در برخی مناطق جهان، از جمله مناطق کردنشین در خاورمیانه، اهمیت این روز بسیار فراتر از یک مناسبت نمادین است. دهه‌ها جنگ، فعالیت گروه‌های مسلح، بحران‌های آوارگی، فقر و بی‌عدالتی، شرایطی را پدید آورده که صلح نه تنها یک آرزو بلکه ضرورتی حیاتی برای بقا و زندگی انسانی محسوب می‌شود.

جنگ‌ها و درگیری‌های مسلحانه نه تنها جان انسان‌ها را می‌گیرند، بلکه زیرساخت‌ها را نابود کرده و فرصت‌های توسعه را از بین می‌برند.

یکی از جدی‌ترین معضلات انسانی در مناطق کُردنشین، پدیده‌ی کودک‌سربازی است. گزارش‌های متعدد نهادهای حقوق بشری از جمله دیدبان حقوق بشر کردستان ایران (IKHRW) نشان می‌دهد که گروه‌هایی همچون پاک، پژاک/پ.ک.ک و برخی گروه‌های دیگر با روش‌های مختلف، نوجوانان و کودکان را جذب صفوف خود می‌کنند.

این کودکان از تحصیل محروم می‌شوند و با خشونت، آموزش‌های نظامی و محیط‌های پرخطر مواجه می‌گردند. از نظر روانی، کودک‌سربازی منجر به آسیب‌های جدی مانند افسردگی، اضطراب و بی‌اعتمادی به جامعه می‌شود.همچنین، از نظر حقوق بین‌الملل، استفاده از کودکان در مخاصمات مسلحانه نقض آشکار کنوانسیون حقوق کودک و اساسنامه رم دادگاه کیفری بین‌المللی است.

پژوهش‌ها نشان داده‌اند که آموزش صلح بهترین ابزار برای جلوگیری از تداوم چرخه‌ی خشونت است. وقتی کودکان و جوانان در مدارس، خانواده‌ها و رسانه‌ها بیاموزند که مشکلات اجتماعی باید از مسیر گفت‌وگو، مدارا و همکاری حل شود، جذابیت گروه‌های مسلح کاهش می‌یابد.

روز جهانی صلح یادآوری می‌کند که برای ایجاد صلح واقعی باید به مسائل بنیادی مانند؛ برابری در دسترسی به آموزش و بهداشت، فرصت‌های شغلی و توسعه پایدار و رفع تبعیض‌های قومی و زبانی، توجه شود. 

کشورهایی که تجربه‌ی خشونت‌های طولانی داشته‌اند، نشان داده‌اند که بازسازی اجتماعی تنها از مسیر آشتی ملی، آموزش صلح و مشارکت جامعه مدنی امکان‌پذیر است. در آفریقای جنوبی، پس از پایان آپارتاید، کمیسیون حقیقت و آشتی با تأکید بر گفت‌وگو و بخشش به بازسازی جامعه کمک کرد. در رواندا هم پس از نسل‌کشی، آموزش صلح و بازپروری کودکان سرباز نقش مهمی در بازگشت ثبات ایفا کرد.

روز جهانی صلح تنها یک مناسبت نمادین نیست؛ بلکه فراخوانی جهانی برای توقف جنگ و خشونت و آغاز مسیری تازه است. در مناطق کردنشین، این روز بیش از هر زمان دیگری اهمیت دارد. مردمی که سال‌ها قربانی جنگ، فقر و بی‌عدالتی بوده‌اند، شایسته‌ی زندگی در صلح، امنیت و رفاه‌اند.

برای تحقق این هدف، باید صدای کردها در جهان شنیده شود، آموزش صلح جایگزین خشونت گردد، عدالت اجتماعی برقرار شود و جامعه جهانی مسئولیت خود را در قبال این مردم ایفا کند. تنها در این صورت است که می‌توان امیدوار بود روز جهانی صلح از یک شعار نمادین به واقعیتی عینی در زندگی مردم کرد تبدیل شود.

انتهای پیام/