سرکشی جدید اسرائیل؛ مین‌گذاری مسیر کشتی‌های غذارسان صمود خشم اروپا را هم شعله‌ور کرد!

شایانیوز– شب گذشته توقیف کشتی‌های صمود که حامل محموله‌های غذایی و کمک‌های انسان‌دوستانه برای مردم غزه بودند، بار دیگر این واقعیت را به نمایش گذاشت که اسرائیل در برخورد با بحران غزه نه تنها از چارچوب‌های حقوق بین‌الملل و قواعد انسانی فاصله گرفته، بلکه به سمت وضعیتی پیش می‌رود که در آن هیچ سازوکار بین‌المللی قادر به مهار رفتارهایش نیست. این اقدام اسرائیل که در ظاهر با توجیه «نگرانی‌های امنیتی» انجام شد، در عمل به معنای قطع جریان اندک امیدی بود که از طریق کاروان‌های امدادی می‌توانست به دست غیرنظامیان گرفتار در غزه برسد.

واکنش‌ها به این ماجرا تنها در جهان عرب و جهان اسلام محدود نماند. در قلب اروپا، هزاران نفر به خیابان‌ها آمدند تا اعتراض خود را به رفتار اسرائیل نشان دهند. در لندن، پاریس، برلین و رم، تجمع‌هایی برگزار شد که پیام مشترک‌شان روشن بود: اسرائیل در حال عبور از خطوط قرمز انسانی است و جامعه جهانی دیگر نمی‌تواند در برابر این بی‌اعتنایی آشکار به حقوق بشر سکوت کند. اما نکته قابل تأمل آنجاست که با وجود این اعتراض‌ها و بیانیه‌های تند نهادهای حقوق بشری، همچنان هیچ اقدام الزام‌آور و عملی از سوی قدرت‌های جهانی دیده نشد؛ سکوتی که به نوعی چراغ سبز برای ادامه بی‌پروایی اسرائیل تلقی می‌شود.

از زاویه‌ای وسیع‌تر، ماجرای کشتی‌های صمود تنها یک حادثه مقطعی نیست، بلکه نمادی است از روندی خطرناک که طی سال‌های اخیر شدت گرفته است: روندی که در آن اسرائیل به تدریج خود را فراتر از همه قواعد و نهادهای بین‌المللی می‌بیند. اگر کشوری بتواند کمک‌های غذایی برای مردم محاصره‌شده را به بهانه امنیتی توقیف کند و در عین حال همچنان از حمایت دیپلماتیک و نظامی برخی قدرت‌های غربی برخوردار باشد، عملاً این پیام را به جهان مخابره می‌کند که هیچ نظمی قادر به مهارش نیست.

در سطح منطقه‌ای، این اقدام تبعات سنگینی دارد. برای کشورهای خاورمیانه که سال‌هاست با بحران‌های انسانی دست و پنجه نرم می‌کنند، این حادثه نه‌تنها نماد بی‌توجهی اسرائیل به حقوق ملت فلسطین است، بلکه نشانه‌ای از احتمال تشدید تنش‌های گسترده‌تر در منطقه نیز هست. هرگونه افزایش فشار بر غزه، به‌ویژه از مسیر مسدود کردن کمک‌های انسانی، می‌تواند موج تازه‌ای از واکنش‌ها را در میان گروه‌های مقاومت، دولت‌های منطقه و حتی افکار عمومی جهانی ایجاد کند.

از منظر روانشناسی سیاسی نیز، رفتار اسرائیل به‌طور خطرناکی به سمت الگویی از «بی‌مهاری ساختاری» در حال حرکت است. یعنی جایی که محاسبات دیپلماتیک و محدودیت‌های بین‌المللی دیگر نقش بازدارنده‌ای ایفا نمی‌کنند و دولت اسرائیل تنها بر مبنای برتری نظامی و پشتیبانی قدرت‌های بزرگ عمل می‌کند. این وضعیت برای هر نظام بین‌المللی، فارغ از موضع‌گیری نسبت به اسرائیل یا فلسطین، یک تهدید مستقیم محسوب می‌شود؛ چرا که اگر یک دولت بتواند قواعد جهانی را به‌طور مداوم زیر پا بگذارد و هزینه‌ای نپردازد، کل ساختار حقوق بین‌الملل به چالش کشیده خواهد شد.

توقیف کشتی‌های صمود یک حادثه‌ای است که نشان می‌دهد اسرائیل در حال نزدیک‌ شدن به مرحله‌ای است که دیگر قابل کنترل نیست. وقتی کمک‌های غذایی به مردم گرسنه به جرم امنیتی توقیف می‌شوند، وقتی خیابان‌های اروپا پر از معترضان خشمگین می‌شود و همچنان هیچ فشار عملی از سوی قدرت‌های جهانی اعمال نمی‌گردد، این به معنای شکست جامعه جهانی در مهار بحرانی است که هر روز ابعاد انسانی و سیاسی‌اش بزرگ‌تر می‌شود.