بدترین فیلم ام. نایت شیامالان یا یک شوخی سینمایی حساب‌شده؟

در زمان اکران، مخاطبان از «اتفاق» (The Happening) انتظار تریلری جدی مانند «حس ششم» (The Sixth Sense) یا «نشانه‌ها» (Sighns) داشتند، اما آنچه دیدند فیلمی بود پر از بازی‌های تصنعی، دیالوگ‌های عجیب و موقعیت‌های مضحک. منتقدان آن را «غیرمنسجم و بی‌منطق» توصیف کردند. با این حال، اکنون شواهد نشان می‌دهد که همه این موارد تعمدی بوده است.

ام. نایت شیامالان در مصاحبه‌های پیش از اکران، فیلم را «یک بی‌مووی سرگرم‌کننده و فانتزی» خوانده بود؛ ادای دینی به آثار ترسناک دهه ۶۰ مانند «پرندگان» (The Birds) هیچکاک. بازیگران اصلی، مارک والبرگ و زویی دشانل، نیز عمداً با لحنی خشک و اغراق‌آمیز بازی کرده‌اند تا حال‌و‌هوای فیلم‌های ترسناک ارزان‌قیمت را بازآفرینی کنند. از جمله صحنه معروفی که والبرگ با گیاهی پلاستیکی صحبت می‌کند یا دیالوگ‌های عجیب دشانل که به طنز ناخواسته بدل شده‌اند.

منتقدان امروزی می‌گویند مشکل اصلی فیلم نه در محتوا، بلکه در بازاریابی اشتباه آن بود. «اتفاق» به‌عنوان یک تریلر جدی معرفی شد، نه یک شوخی سینمایی آگاهانه. جلوه‌های بصری تمیز و بودجه ۶۰ میلیون دلاری نیز باعث شد از ظاهر یک بی‌مووی فاصله بگیرد و تماشاگران را سردرگم کند.

با گذر زمان، نگاه‌ها تغییر کرده است. امروز بسیاری از علاقه‌مندان سینما «اتفاق» را اثری می‌دانند که باید با انتظاری متفاوت تماشا کرد؛ یک تریلر عامدانه بد که با نگاهی طنزآمیز به ترس‌های جمعی بشر می‌پردازد.

اگر آن را با ذهنیت تماشای (Sharknado) یا (Birdemic) ببینید، احتمالاً درخواهید یافت که «اتفاق» شاید بد نبوده، بلکه فقط زودتر از زمان خود متولد شده است.