فیلم کوتاه گل قرمز و آبی (سعید ولی‌زاده)

اختصاصی سلام سینما – آریا قریشی: آن‌چه «گل قرمز و آبی» (سعید ولی‌زاده) که در بخش تجربی چهل‌ودومین دوره جشنواره فیلم کوتاه تهران حضور دارد را به تجربه‌ای جالب تبدیل می‌کند، نحوه مواجهه فیلمساز با مفهوم غیاب است. فیلم، روایتی است از آخرین لحظات اعضای یک گروهک سیاسی که تحت محاصره قرار گرفته‌اند؛ روایتی که دارد توسط بخش بازمانده‌ای از مغز یکی از آن افراد روایت می‌شود که مدت‌ها بعد از آن حادثه در آن اتاق باقی مانده است!

دوربین مدام بین اشیای داخل اتاق می‌چرخد؛ اشیایی که زمانی تمام افراد ذکرشده در فیلم با آن‌ها تماس داشتند اما حالا همین میز و صندلی‌ها (البته به اضافه بخشی از مغز راوی!) نه‌فقط تنها شاهدان باقیمانده از آن روز هستند بلکه انگار آخرین ذرات باقیمانده از آن آدم‌ها را زنده نگاه می‌دارند. در حین این حرکات دوربین، راوی دارد به یاد می‌آورد که هر کدام از شخصیت‌ها در آن روز روی کدام صندلی نشسته بودند. شاید آن‌ها به‌اندازه راوی خوش‌اقبال (خوش‌اقبال؟) نبوده‌اند که تکه‌ای از مغزشان، چسبیده به گلوله، در اتاق باقی بماند و بتواند آن روز را به خاطر بیاورد.

راستی، در چنین شرایطی، آن شخصیت‌ها واقعا غایبند یا هنوز حاضر؟!