فرانکنشتاین گیرمو دل‌ تورو؛ بازآفرینی شاعرانه یا فاصله از رمان اصلی؟

گیرمو دل ‌تورو، کارگردان نامدار، نسخه‌ای تازه از «فرانکنشتاین» را در نتفلیکس منتشر کرده که به گفته خودش، بیش از آن‌که درباره علم باشد، درباره بخشش، درک و روح انسان است. او با حذف شخصیت‌هایی چون هنری کلروال و جاستین موریس و بازآفرینی شخصیت الیزابت، مسیر متفاوتی نسبت به رمان ۱۸۱۸ ماری شلی در پیش گرفته است.

*متن حاوی اسپویل*
در این فیلم، ویکتور فرانکنشتاین (با بازی اسکار آیزاک) گذشته‌ای تاریک دارد؛ پدری پزشک که او را آزار می‌دهد و مادری که قربانی آزمایش‌های علمی می‌شود. این تغییر، داستان را از غرور علمی به شرم و جبران سوق می‌دهد. شخصیت الیزابت (با بازی میا گاث) نیز از نامزد ویکتور به نامزد برادرش تبدیل شده و به‌جای زن منفعل رمان، دانشمندی مستقل و حامی موجود است.

دل ‌تورو همچنین رابطه‌ای انسانی و همدلانه میان الیزابت و موجود خلق‌شده (با بازی جیکوب الوردی) ترسیم می‌کند؛ رابطه‌ای که در رمان هرگز شکل نمی‌گیرد. الیزابت در فیلم، تنها کسی است که به موجود محبت نشان می‌دهد و حتی جانش را برای محافظت از او فدا می‌کند.

با وجود این تغییرات، فیلم در برخی بخش‌ها به رمان وفادار مانده است؛ از جمله روایت چندلایه و حضور خانواده دلِیسی که به موجود حس تعلق و دوستی می‌بخشند. به گفته جولی کارلسون، استاد ادبیات دانشگاه UCSB، این نسخه بیش از دیگر اقتباس‌ها به ساختار و زبان رمان نزدیک است، هرچند نقد اجتماعی شلی درباره خشونت علیه زنان و طردشدگان در فیلم کمرنگ‌تر شده است.

در مجموع، «فرانکنشتاین» دل ‌تورو نه یک بازسازی دقیق، بلکه تفسیری شاعرانه و انسانی از یکی از مهم‌ترین آثار ادبیات گوتیک است.