فلسیتی جونز، بازیگر انگلیسی، در آستانه انتشار دو فیلم تازه خود، (Train Dreams) و (Oh. What. Fun), از شباهت‌های ناخودآگاه بین نقش‌های مادری خود در این آثار و فیلم قبلی‌اش (The Brutalist) سخن گفت و به اهمیت کیفیت روایت در انتخاب پروژه‌ها تأکید کرد.
فلسیتی جونز در (Train Dreams) نقش مادری سخت‌کوش در اوایل قرن بیستم را بازی می‌کند که در غیاب همسرش، مسئولیت پرورش فرزندشان را برعهده دارد، در حالی‌که (Oh. What. Fun) او را در قالب چانینگ، نویسنده‌ای جوان و مادر خانواده در دنیای مدرن، نشان می‌دهد که می‌خواهد سنت‌های خانوادگی تعطیلات را کنار بگذارد. او درباره پیوند ناآگاهانه بین ازدواج‌های فیلم‌های گذشته و حال توضیح داد: «هر دو فیلم سوالات بزرگتری درباره هویت و هدف می‌پرسند و تنها در بازتاب، متوجه تداوم بین آن‌ها شدم.»
او همچنین درباره تجربه همکاری با جوئل ادجرتون و کلینت بنتلی در (Train Dreams) گفت که اعتماد و تمرکز روی شخصیت‌ها به او اجازه داد تا واکنش‌های طبیعی و عاطفی مانند صحنه معروف با آروغ نوزاد را به‌طور زنده و واقعی اجرا کند.
در (Oh. What. Fun), همکاری با میشل فایفر و بازی در فضایی کمدی-خانوادگی به جونز فرصتی داد تا به موضوع کمتر دیده‌شده تلاش‌های مادران در تعطیلات توجه کند و او درباره اهمیت آن گفت: «این فیلم نگاه متفاوتی به مادران ارائه می‌دهد که اغلب در مرکز داستان قرار نمی‌گیرند.»
جونز درباره تجربه‌های گذشته در فیلم‌های بزرگ، از جمله (Rogue One: A Star Wars Story) و سریال (Andor) نیز اشاره کرد که آموخته است در نهایت «مقصد اهمیت دارد» نه کنترل کامل بر تولید؛ زیرا مخاطب تنها به داستان و تأثیر آن دقت می‌کند.
او در نهایت تأکید کرد که کیفیت روایت و شخصیت‌پردازی برایش در انتخاب پروژه‌ها اولویت دارد، چه داستان در گذشته باشد، چه در دنیای مدرن، و این دو فیلم نمونه‌ای از تنوع و عمق کاری او در سال‌های اخیر هستند.
مسئولیت این خبر با سایت منبع و جامعه ورزشی آفتاب نو در قبال آن مسئولیتی ندارد. خواهشمندیم در صورت وجود هرگونه مشکل در محتوای آن، در نظرات همین خبر گزارش دهید تا اصلاح گردد.
آخرین اخبار ورزشی از فوتبال ایران و باشگاه های جهان را در سایت ورزشی آفتاب نو بخوانید
|
مطالب پیشنهادی از سراسر وب |
