چرا هندبال زنان ایران در سطح جهانی ناکام است؟ | افرا ورزش – آفتاب نو

جامعه ورزشی آفتاب نو:

به گزارش افرا ورزش، چهار شکست سنگین در چهار مسابقه ابتدای رقابت‌های هندبال قهرمانی جهان سبب شد ایران بار دیگر در مسیر قرارگیری در رتبه‌های انتهایی رویداد ۳۲ تیمی قرار بگیرد.

ایران در دو دوره گذشته بین ۳۲ تیم، رتبه ۳۱ را کسب کرده بود و اکنون نیز احتمال قرارگیری در همان محدوده بالاست.

افرا ورزش پس از شکست برابر کرواسی در صفحه اینستاگرام خود از مخاطبان هندبالی خود خواست تا درباره علل ناکامی ایران در صحنه جهانی نظر دهند.

کاربران نه‌تنها درباره دلایل فنی و ساختاری ناکامی‌ها صحبت کردند، بلکه به ابعاد فرهنگی، مدیریتی، روانی و استعدادیابی نیز اشاره داشتند.

جمع‌بندی نظرات مخاطبان، یک تصویر دقیق اما نگران‌کننده از وضعیت هندبال زنان ایران ارائه می‌دهد.

تفکر سنتی با ظاهر مدرن؛ تضاد بزرگ تیم ملی

چندین مخاطب‌ به یک نکته مشترک اشاره داشتند: ظاهر مدرن، تفکر سنتی.

به‌گفته آن‌ها:

این تضاد باعث می‌شود:

اتکا به نفراتی با سقف پایین پیشرفت

گروهی از مخاطبان به این نکته اشاره داشتند که:

«بازیکنانی که در سطح ملی هستند، الزاماً بهترین‌های ایران نیستند.»

آن‌ها‌ اعتقاد داشتند:

بازیکنان با ظرفیت رشد کم، سال‌ها در تیم ملی می‌مانند؛
بازیکنان جدید یا مستعد فرصت دیده شدن ندارند (ضعف در نظام استعدادیابی هندبال دختران ایران)
و سیستم انتخاب بازیکنان در تیم ملی شفاف نیست.(مشکل ساختاری قدیمی در تیم ملی و پاسخگو نبودن تصمیم‌گیرندگان به هیچ‌کس)

به بیان دیگر، تیم نه در بهترین سطح موجود، بلکه در سطحی حداقلی تشکیل می‌شود که طبیعتاً توان رقابت جهانی ندارد.

مهاجرت استعدادهای فیزیکی مناسب به والیبال

کاربرانی بر این باور بودند که:

دلایل این مهاجرت:

لیگ والیبال درآمد بالاتر دارد،
شانس دیده شدن در والیبال به مراتب بیشتر از هندبال است (ساختار رسانه‌ای فدراسیون والیبال و محبوبیت بالاتر والیبال نسبت به هندبال)
و مسیر پیشرفت روشن‌تر است حتی با وجود این که تیم والیبال زنان ایران نه در آسیا و نه در جهان، تیمی معتبر نیست.

نتیجه مستقیم این موضوع برای هندبال:

کاهش استعدادهای برخوردار از استاندارد قهرمانی و در نتیجه، اتکای تیم ملی به طیف محدودتری از بازیکنان
کمبود بازیکن با فیزیک قابل رقابت با رقبای جهانی و شرق آسیا

از منظر فنی دقیق‎تر، در این شرایط، زوج‌های مناسب دفاع، شوتینگ قوی از فواصل دور و ساختار بدنی مناسب پست‌های میانی تأمین نمی‌شود.

انتخاب‌های سلیقه‌ای و غیرفنی؛ ضربه‌ای که تکرار می‌شود

برخی کاربران افرا ورزش در اینستاگرام نسبت به ترکیب بازیکنان حاضر در مسابقات قهرمانی جهان منتقد هستند.

آن‌ها عقیده دارند برخی بازیکنان بر اساس سلیقه‌ انتخاب می‌شوند نه‌براساس معیارهای آماری، فیزیکی، تاکتیکی و سرعت پیشرفت.

نتیجه واقعی این رویکرد اگر درست و مستدل باشد به نتایج ذیل می‌انجامد:

ترکیب تیم ملی ممکن است از نظر عدالت ورزشی قابل دفاع نباشد،
رویکرد سلیقه‌ای در نهایت باعث کاهش کیفیت عملکرد تیم در تورنمنت‌های بزرگ می‌شود، جایی که دیگر نمی‌توان پشت پیروزی بر تیم‌های ضعیف پنهان شد.

نبود بازی تدارکاتی در سطح اروپا؛ توقف در سقف آسیا

این نکته شاید مهم‌ترین نقد کاربران افرا ورزش بود:

تیم هندبال زنان ایران با رقبای سطح بالاتر بازی نمی‌کند و رقبای آن معمولا تیم‌های مشخصی هستند. در نتیجه بازیکنان، به ندرت این شانس را دارند تا در برابر بازیکنان قوی‌تر بازی کنند و از آن‌ها بیاموزند.
تیم‌های اروپایی و آمریکایی تقریباً هیچ‌وقت در برنامه تدارکاتی نیستند. این موضوع به دلیل شرایط اقتصادی و سیاسی در ورزش ایران و وضعیت نابسامان ارزش پولی ملی است. تدارکات استاندارد، نیازمند بودجه استاندارد است.

وقتی تجربه‌های ملی بازیکنان ایرانی به تیم‌های آسیایی محدود می‌شود و فشار بازی‌های سخت به بازیکن وارد نمی‌شود، سطح تیم در همان سقف آسیا و رقابت با تیم‌هایی مثل هند، هنگ کنگ و قراقستان باقی می‌ماند.

این وضعیت سببمی‌شود بازیکن پس از چند سال پیشرفتی احساس نکند، انگیزه‌ رشد نداشته باشد و به آن چه هست، قانع شود.

به گفته برخی مخاطبان افرا ورزش:

«بازیکن به نقطه‌ای می‌رسد که پیشرفت برایش ضروری نیست، چون رقیبی نمی‌بیند و در نتیجه پیشرفتی نمی‌خواهد و نمی‌طلبد.»

ضعف انگیزشی؛ وقتی سقف رشد مبهم است

نبود چشم‌انداز روشن برای پیشرفت، نبود قراردادهای حرفه‌ای، کمبود توجه رسانه‌ای و مبهم بودن مسیر ترفیع شغلی ورزشکار را خسته و ملول می‌کند بدون آن که این هراس را بر زبان بیاورد.

در چنین شرایطی بازیکن برای بهتر شدن فشار نمی‌پذیرد، به اوج نمی‌رسد،و توسعه مهارتی او متوقف می‌شود.

تصور ناتوانی جسمی؛ یا نتیجه انتخاب‌های اشتباه؟

یکی از کاربران هندبال افرا ورزش اعتقاد داشت:

«ما از نظر قد و استایل قابل رقابت با بازیکنان هندبال اروپا نیستیم.»

اگر این فرض صحیح باشد٬ این سؤال جدی مطرح می‌شود:

چرا در فرآیند استعدادیابی این ضعف طی سال‌ها برطرف نشده؟ چرا سیستم کشف استعداد در مناطق با ژنتیک مناسب فعال نیست؟
چرا افرادی که ظرفیت رشد فیزیکی دارند، وارد هندبال نمی‌شوند؟

به بیان دقیق‌تر: مشکل فیزیک نیست؛ مشکل، معیوب بودن ساختار استعدادیابی است.

بلندقدها، قدرتی‌ها، بازیکنان با دست‌های بلند و توان عضلانی بالا در کشور وجود دارند اما شناسایی نمی‌شوند یا مسیر مناسبی برای رشد ندارند و همین امر فاصله فیزیکی با اروپا را دائمی کرده است.

جمع‌بندی تلخ اما واقعی

نظرات مخاطبان نشان می‌دهد که مشکل تیم ملی هندبال زنان ایران نه نتیجه یک سال یا یک تورنمنت، بلکه محصول یک روند طولانی است. روندی که در آن:

کمیت جای کیفیت را گرفته،
رضایت به حضور، جای رقابت حقیقی را پر کرده
انتخاب‌، جایگزین استعدادیابی شده
و سقف آسیا جای هدف‌گذاری جهانی را گرفته است.

اگر قرار باشد ایران تنها برای ثبت حضور در مسابقات قهرمانی جهان تلاش کند، مسیر فعلی کفایت می‌کند اما اگر هدف، رقابت با سطح جهانی است، بازنگری شفاف در سیاست‌های کلی هندبال زنان ایران ناگزیر است.