قتل هولناک زن جوان بخاطر مشکوک شدن به ارتباط با مرد غریبه

هوای بهاری اردیبهشت سال ۹۶ به من انگیزه می‌داد که صبح‌های زود قبل‌از رفتن به اداره ساعتی را پیاده‌روی کنم. هوا آن‌قدر خوب بود که برخی روزها با خودم خودرو نمی‌بردم و پیاده به محل کارم می‌رفتم.آن زمان در اداره آگاهی پلیس یکی از شهرهای اطراف تهران به‌عنوان افسر ویژه قتل مشغول خدمت بودم. هفدهم اردیبهشت روز کشیک من بود و تا عصر تلفن زنگ نخورد و پس ‌از پایان کار به سمت منزل رفتم. مشغول خوردن شام بودم که ساعت ۲۱:۳۰ افسر یکی از کلانتری‌ها تماس گرفت و گفت جناب سروان قتلی در یک آپارتمان رخ داده و یک زن قربانی جنایت است. ‌آدرس را گرفتم و سریع به سمت محل جنایت حرکت کردم. قتل در طبقه سوم یک آپارتمان تمیز و شیک رخ داده بود. وقتی وارد شدم در پذیرایی با جسد زن جوانی روبه‌رو شدم که ضربه چاقو به گلویش اصابت کرده بود. قبل‌از من پزشک قانونی رسیده و در حال معاینه‌ جسد شده بود. تا پزشک جسد را معاینه کند گشتی در خانه زدم و سعی کردم به جزئیات دقت کنم، هیچ‌چیز از جایش تکان نخورده بود. این نشان می‌داد زن قربانی سرقت نشده و احتمالا ردپای یک آشنا در جنایت وجود دارد. پزشک قانونی پس ‌از معاینه جسد اعلام کرد که این جنایت حداقل ۷ تا ۱۰ ساعت قبل رخ داده است. شکل قرار گرفتن جسد و صورت مقتول نشان می‌دهد او ابتدا خفه شده و بعد چاقویی در گلویش فرو ر‌فته است.‌با دستور بازپرس ویژه قتل، جسد به پزشکی قانونی منتقل شد. به سمت مرد جوانی که قتل همسرش را اعلام کرده و در گوشه‌ای آرام اشک می‌ریخت، رفتم و از او خواستم هرچه می‌داند بگوید. 

‌مرد جوان ادعا کرد: کارمند هستم. صبح به محل کار رفتم. شب وقتی به خانه بازگشتم کلید راداخل درانداختم اما انگار یک کلید از داخل در قفل بود که در آپارتمان باز نمی‌شد، هرچه به گوشی همسرم زنگ زدم تلفن را جواب نداد. نگران سراغ همسایه‌ها رفتم و از آنها پرسیدم همسرم را دیده‌اند که آنها گفتندخیر. با کمک همسایه‌ها قفل درخانه رابازکردیم ووارد شدیم‌. جسد همسرم را در پذیرایی درحالی ‌که یک پلاستیک روی صورتش کشیده شده بود، پیدا کردیم و به پلیس اطلاع دادیم. 

اظهارات همسر مقتول را ثبت کردم و بررسی صحنه جنایت به پایان رسید. بازپرس از من پرسید نظرت در مورد این جنایت چیست که گفتم هرچه باشد همسر مقتول اطلاع دارد. اگر صلاح می‌دانید همین جا در صحنه قتل او را بازداشت کنیم. با دستور بازپرس جنایی، همسر مقتول به نام هاشم را بازداشت کردیم. صبح روز بعد او را برای بازجویی به اتاقم آوردم و باز هم همان حرف‌های تکراری را بیان کرد. چهار روز از او بازجویی کردم اما همچنان منکر ارتکاب جنایت بود. با بررسی شرکتی که او در آن کار می‌کرد متوجه شدیم هاشم روز جنایت به محل کار نرفته است. همین سرنخ کافی بود تا او را برای بازجویی تخصصی از بازداشتگاه به اتاقم منتقل کنم. 

مرد جوان وقتی متوجه شد رازش فاش شده‌ به قتل همسرش اعتراف کرد و گفت: چندی قبل به ارتباط همسرم و مردی غریبه مشکوک شدم. دنیا روی سرم خراب شد، چندبار از اودرباره این ارتباط پرسیدم که مدعی شد اشتباه می‌کنم. این‌موضوع مثل خوره به جانم افتاده بود و رهایم نمی‌کرد. روز حادثه سر کارنرفتم و ازهمسرم خواستم واقعیت را بگوید و ارتباطش با آن مرد غریبه را فاش کند که او گفت هیچ ارتباطی ندارد. عصبانی شدم و دعوا کردیم، حین دعوا دهانش را با پارچه‌ای بستم‌ و به تراس رفتم تا سیگار بکشم. وقتی برگشتم همسرم نفس نمی‌کشید برای نجاتش با چاقو سوراخی را  در گلویش ایجاد کردم اما ساعتی بعد متوجه شدم همسرم فوت کرده ‌است. نقشه کشیدم تا قتل را کار دزدان نشان دهم. نایلونی را سرش کشیدم و ادعا کردم که سارقان وارد شده و اوراکشتند.با صحنه‌سازی می‌خواستم از جنایت فرار کنم، کلید راپشت در گذاشتم از خانه خارج شدم.شب هم بازگشتم وازهمسایه‌ها کمک خواستم. فکرنمی‌کردم رازجنایت این‌قدر زود فاش شود. 

با اعترافات هاشم صحنه قتل بازسازی شد. خانواده مقتول باورشان نمی‌شد داماد خانواده مرتکب قتل شده باشد و به نیکی از او یاد می‌کردند.مرد همسرکش در تمام مراحل بازداشت و رسیدگی به پرونده آرام بود و همین باعث تعجب من شده بود. به نظرم این جنایت حاصل یک عصبانیت آنی بود.