هیچکس میزبانی آمریکا در جام جهانی را نمی‌خواست

باشگاه خبرنگاران جوان – گاردین نوشت: جورج وکسی، ستون‌نویس نیویورک تایمز، در سال ۱۹۹۴ نوشته بود: ایالات متحده به خاطر تمام پولی که قرار است از اینجا به دست بیاید انتخاب شد، نه به خاطر هیچ مهارت فوتبالی. کشور ما به عنوان یک استادیوم و هتل و استودیوی تلویزیونی غول‌پیکر اجاره داده شده است. هیچ کس در این مورد شک ندارد و ایالات متحده از زمان جنگ جهانی دوم تنها در ۲ جام جهانی بازی کرده بود و به مدت یک دهه لیگ حرفه‌ای فوتبال نداشت.

روزنامه «یو اس‌ای تودی» در روز قرعه کشی در مقاله‌ای به آمریکایی‌ها گفت که حق دارند به جام جهانی اهمیت ندهند، چیزی که با تمسخر آن را بزرگترین ورزش در «کامرون، اروگوئه و ماداگاسکار» توصیف کرد.

 تام ویر، ستون نویس، نوشت: «نفرت از فوتبال، آمریکایی‌تر از پای سیب مامان، رانندگی با وانت یا گذراندن عصر شنبه با کنترل تلویزیون در کانال‌های مختلف است.

شاید در پس هر دو، یک فکر نهفته بود. چه می‌شد اگر میزبانی جام جهانی به محرکی تبدیل می‌شد که ایالات متحده برای پذیرش فوتبال به آن نیاز داشت؟ آمریکایی نگران بودند که رونق فوتبال چه معنایی برای چهار ورزش اصلی ایالات متحده خواهد داشت. فیفا فقط امیدوار بود که از این طریق پولی به دست آورد.

چیزی که هیچ‌کس شک نداشت این بود که ایالات متحده با شکوه، جذابیت و هیجان به میدان خواهد آمد. قرعه‌کشی در لاس وگاس برگزار شد و چهره‌های سرشناسی مانند بیل کلینتون، فی داناوی، جف بریجز و جسیکا لانگ در آن حضور داشتند. 

مراسم افتتاحیه که در ورزشگاه سولجر فیلد در شیکاگو، پیش از رویارویی آلمان، مدافع قهرمانی جام جهانی که برای اولین بار از سال ۱۹۳۸ به عنوان یک ملت متحد در جام جهانی بازی می‌کرد مقابل بولیوی برگزار شد، مراسمی مجلل و آفتاب‌گیر بود که توسط اپرا وینفری اجرا شد و دایانا راس، داریل هال و گروه B-۵۲ در آن به ایفای نقش پرداختند. 

اما همه چیز خوب پیش نرفت، وینفری از صحنه افتاد و مچ پایش پیچ خورد. «راس» از فاصله سه یاردی شوتی را از کنار دروازه آزاد به بیرون زد. آلمان بازی افتتاحیه را با نتیجه ۱-۰ به پایان رساند؛ و تمام این ماجرا تحت الشعاع تعقیب تلویزیونی پلیس لس‌آنجلس در اوایل همان روز توسط سیمپسون، ستاره فوتبال آمریکایی که به مظنون قتل تبدیل شده بود، قرار گرفت.

در ۴ ژوئیه ۱۹۸۸، حق میزبانی به ایالات متحده اعطا شد و این تحت شرایطی بود که شیلی از رقابت کناره‌گیری کرده بود و برزیل هنوز ریکاردو تکسیرا، داماد هاولانژ، را به عنوان رئیس فدراسیون منصوب نکرده بود و عملاً رقابت مستقیمی را بین ایالات متحده و مراکش برای میزبانی ایجاد کرد. رقابت تنگاتنگی بود، ایالات متحده با ۱۰ رأی در مقابل هفت رأی مراکش و دو رأی برزیل پیروز شد.

 آیا محرومیت مکزیک از جام جهانی ۱۹۹۰ به دلیل استفاده از بازیکنان بالای سن قانونی در یک تورنمنت جوانان، تلاشی برای هموار کردن راه ایالات متحده به جام جهانی ۱۹۹۴ با دادن تجربه مسابقات به آمریکایی‌ها نبود؟

هاولانژ مطمئن بود که ایالات متحده بازاری آماده برای بهره‌برداری است، اما با اینکه فیفا با جسارت از میزبانی جام جهانی به عنوان راهی برای تحریک علاقه به این بازی صحبت می‌کرد، شک و تردید‌های زیادی وجود داشت. آیا می‌توان روی سطوح مصنوعی پونتیاک سیلوردوم در میشیگان و ورزشگاه جاینتز در نیوجرسی چمن گذاشت؟ تأثیر برگزاری مسابقات در چنین منطقه جغرافیایی وسیعی چه خواهد بود؟ و بازیکنان چگونه با گرما و رطوبت کنار خواهند آمد، به خصوص با توجه به اینکه بازی‌ها ظهر و اواسط بعد از ظهر شروع می‌شوند تا بازار‌های تلویزیونی اروپا را پوشش دهند؟

به طور کلی‌تر، اولویت دادن به بازار‌های تجاری بالقوه بر کشور‌های سنتی فوتبال، چه چیزی را در مورد روند بازی نشان می‌داد؟ آرتمیو فرانچی، رئیس ایتالیایی یوفا، به صراحت گفته بود که «هرگز با برگزاری جام جهانی برای شرکت‌های چندملیتی موافقت نخواهد کرد» و او تنها کسی نبود که از مسیر آشکار تجاری فوتبال تحت رهبری هاولانژ متنفر بود.

 او در سال ۱۹۸۳ در یک تصادف رانندگی کشته شد و ابهاماتی در مورد مرگ او وجود داشت که باعث شد آلبرتو بالارین، روزنامه‌نگارایتالیایی تحقیقاتی را آغاز کند. او ۲ موتورسوار خارجی را به عنوان مظنونان بالقوه در یک قتل احتمالی شناسایی کرد. این ادعا وجود دارد که عناصری در فیفا که شاهد از دست دادن میزبانی جام جهانی ۱۹۸۶ و ۱۹۹۰ توسط آمریکا بودند، مانعی کلیدی بر سر راه موفقیت سومین پیشنهاد میزبانی خود مشاهده کردند و شاید قتل آرتمیو فرانچی…».

متن بالا گزیده‌ای از کتاب قدرت و جلال نوشته جاناتان ویلسون است، اما آمریکا باز هم میزبان جام جهانی است و اگر چه در زمان برگزاری رقابت‌های ۱۹۹۴ با رویکرد علاقه مندی مردم به ورزش فوتبال و در آمد زایی، میزبانی را با هر ترفندی بدست آوردند، اما میزبانی سال ۲۰۲۶ آمریکا از رویکرد‌های مردمی و اقتصادی به دست آورد‌های سیاسی برای دولت ترامپ است.

آمریکایی‌های از این جام جهانی اعتبار سیاسی از دست رفته را در قالب تحمیل ایده‌های خود با همراهی فیفا که با اینفانتینو در نقش سر سپرده ترامپ قصد دارند باقیمانده اعتبار این ورزش پر طرفدار را هم از بین ببرند.

موج نارضایتی در آمریکا از برگزاری جام جهانی فوتبال با توجه به شرایط اقتصادی این کشور و انزجار برخی کشور‌ها از دخالت سیاست در جام جهانی ۲۰۲۶ از طرفی ۴۸ تیمی شدن جام جهانی، جام رویا‌ها را به کمرنگ‌ترین حد ممکن خود رسانده است.

عقده‌های انزوای آمریکا در این جام جهانی از همین ابتدا از مشکل سازی برای روادید برخی اعضای کشور‌ها تا برنامه ریزی برای برگزاری رویداد‌های خارج از شئونات دینی و مذهبی برخی کشور‌ها در بازی‌های جام جهانی، مشهود است.

برای آمریکا در جام جهانی ۲۰۲۶ سیاست مهمتر از روح فوتبال و ورزش است و این اصرار به زودی صندلی اینفانتینو را لرزان‌تر و تا سقوط کامل پیش می‌برد، اما فوتبال فقط فوتبال است و فهم این برای سیاست مداران آمریکایی دشوار است.