آفتاب نو– «نوفل» یکی از بعثی‌های شکنجه‌گر بود که مادرش به او می‌گفت: این‌قدر اسرای ایرانی را اذیت نکن، یک روز آه آنها دامن تو را می‌گیرد. چند وقتی می‌گذرد و همین‌طور می‌شود.

در هشت سال دفاع مقدس، رزمندگانی بودند که بعد از اسارت به اردوگاه‌های مخفی عراق منتقل می‌شدند و حتی تا سا‌ل‌ها خانواده این آزادگان از زنده بودن آنها مطلع نبودند. «محمد سلطانی» یکی از همین اسراست که خاطرات خواندنی از دوران اسارت دارد. در ادامه روایتی از این آزاده دفاع مقدس را می‌خوانیم.

«نوفل» یکی از بعثی‌های خبیث و شکنجه‌گر بود. خوش‌استیل و صورت زیبایی داشت و خیلی از خود متشکر و مغرور بود. بچه‌های بند ۳ و ۴ در دو ماه اول اسارت، دل پرخونی از او داشتند. خیلی‌ها را شکنجه و آزار داده بود. می‌گفتند: «کاراته کار بود و با ضربات کاراته می‌زد به گردن هر کسی سرش گیج و چشماش سیاهی می‌رفت و می‌افتاد زمین. نگاهش به هر کس که خورده بود از ضربات سنگین کاراته‌اش در امان نمانده بود دست به کابل که می‌شد، کمر و دست و پای بچه‌ها سیاه و کبود می‌شد.» وقتی من رفتم بند ۳، او آنجا نبود و رفته بود و بیرون اردوگاه نگهبانی می‌داد. یک روز خبر آمد «نوفل» شب که در اتاقش خوابیده بوده، چراغ آتش می‌گیرد و صورت و گردنش بدجوری می‌سوزد. او را به بیمارستان منتقل کردند و چند هفته‌ای بستری بود. بعد از ترخیص زیبایی صورتش از بین رفته و آثار سوختگی شدید در صورت و گردنش به‌جا مانده بود.