فیلم «آواتار: آتش و خاکستر» (Avatar: Fire and Ash) قبیله‌ای تازه از نَوی‌ها را معرفی می‌کند: «اش» یا مردم خاکستر، که در دل آتشفشانی خاموش زندگی می‌کنند و برخلاف قبایل دیگر، از ایوا (روح بزرگ سیاره پاندورا) روی‌گردان شده‌اند. رهبر آنان، وارَنگ (با بازی اونا چاپلین)، قدرت آتش را به خدمت گرفته و آیین‌های خشونت‌آمیز و آیینی تازه‌ای بنا نهاده است.  

جیمز کامرون در گفت‌وگویی با هالیوود ریپورتر توضیح داد که این ایده از سفرش به پاپوا گینه‌نو سرچشمه گرفته است. او در جریان یک مأموریت اکتشافی به «گودال نیو بریتین» در سال ۲۰۱۲، به روستای مردم باینینگ رفت و شاهد مراسم آتش‌رقصی آنان شد. در این آیین، مردان با ماسک‌های حیوانی بزرگ، ساعت‌ها در میان شعله‌ها می‌رقصند و جرقه‌ها بر بدنشان می‌نشیند؛ مراسمی که برای جشن تولد یا برداشت محصول برگزار می‌شود. کامرون گفت: «آن‌ها در حالت خلسه، هفت ساعت در آتش می‌رقصیدند. دیدن کودکان که در خاکسترها بازی می‌کردند، تصویری بود که بعدها بخشی از چشم‌انداز رؤیایی من شد.»  

این الهام اما بار دیگر بحث‌های قدیمی درباره کدگذاری فرهنگی و استفاده از سنت‌های بومی در سینما را زنده کرده است. از زمان نخستین فیلم آواتار در ۲۰۰۹، بسیاری از منتقدان بومی، نَوی‌ها را بازنمایی هالیوودی از قبایل بومی آمریکا دانسته‌اند. کامرون خود اذعان کرده که این انتقادها را جدی می‌گیرد و گفته است: «مردمی که قربانی تاریخ بوده‌اند همیشه حق دارند. وظیفه من نیست که از جایگاه امتیاز سفیدپوستی بگویم آن‌ها اشتباه می‌کنند.»  

او همچنین تأکید کرده که در استفاده از فرهنگ‌های دیگر باید احترام گذاشت و صرفاً «برداشتن عناصر» کافی نیست. با این حال، قبیله «خاکستر» و آیین‌های آتش‌رقصی‌شان اکنون بخشی از جهان آواتار شده‌اند و فیلم «آواتار: آتش و خاکستر» در سالن‌های سینما به نمایش درآمده است.