پرسپولیس با برد اخیرش مقابل آلومینیوم در لیگ و قبل از شکست مقابل تراکتور در جام حذفی ، مجموع امتیازات خود را به عدد ۲۵ رساند؛ عددی که هرچند در ظاهر امیدوارکننده به نظر می‌رسد، اما در مقیاس تاریخی این باشگاه چندان قابل دفاع نیست. حتی اگر سرخ‌پوشان در دیدار پایانی نیم‌فصل نخست برابر مس رفسنجان به پیروزی برسند، باز هم از ثبت یکی از ضعیف‌ترین نیم‌فصل‌های دهه اخیر فرار نخواهند کرد. ریشه این افت را باید نه در هفته‌های اخیر، بلکه در شروع متزلزل فصل جست‌وجو کرد؛ جایی که امتیازات حیاتی یکی پس از دیگری از دست رفت.

با ورود اوسمار ویرا، چهره فنی پرسپولیس تغییر محسوسی پیدا کرد. تیم در پنج بازی اخیر تحت هدایت این مربی برزیلی، چهار پیروزی و یک تساوی به دست آورد و توانست دوباره به کورس مدعیان نزدیک شود. اوسمار پیش‌تر هم نشان داده بود که از نظر کسب امتیاز، یکی از موفق‌ترین مربیان لیگ ایران است و در دوره قبلی حضورش، خیلی زود از مرز ۵۰ امتیاز عبور کرد. با این حال، این بازگشت مثبت نتوانست سایه سنگین نتایج ضعیف ابتدای فصل را کاملاً از بین ببرد.

پرسپولیس در هشت هفته نخست لیگ، با هدایت وحید هاشمیان، تنها ۱۱ امتیاز کسب کرد؛ آماری که فاصله زیادی با استانداردهای سال‌های طلایی این تیم دارد. پس از آن و در مقطع بلاتکلیفی نیمکت، تساوی مقابل تراکتور هم کمکی به جبران عقب‌ماندگی نکرد. حالا حاصل تمام این فراز و فرودها، تیمی است که یک هفته مانده به پایان نیم‌فصل، ۲۵ امتیاز در حساب خود می‌بیند و در خوش‌بینانه‌ترین سناریو با ۲۸ امتیاز وارد نیم‌فصل دوم می‌شود.

این در حالی است که هواداران پرسپولیس طی سال‌های اخیر به دیدن عدد ۳۰ یا حتی بالاتر در پایان نیم‌فصل اول عادت کرده بودند. در بسیاری از فصل‌های قهرمانی، سرخ‌ها با اندوخته‌ای مطمئن وارد نیمه دوم می‌شدند و مسیرشان برای رسیدن به جام هموارتر بود. هرچند صدرنشینی در نیم‌فصل تضمینی برای قهرمانی نیست، اما تجربه نشان داده تیمی که شروع قدرتمندتری دارد، شانس بیشتری برای مدیریت فشارها در ادامه فصل خواهد داشت.

حالا اوسمار ویرا برای رساندن پرسپولیس به قهرمانی، چاره‌ای جز ثبت یک نیم‌فصل دوم کم‌نقص و شاید فراتر از انتظار ندارد؛ مسیری دشوار که فقط با ثبات، تمرکز و حداکثر امتیازگیری ممکن خواهد شد.