به گزارش آفتاب نو، اظهارات اخیر رافائل گروسی مدیرکل آژانس بین‌المللی انرژی اتمی (IAEA)، مبنی بر فقدان هرگونه اطلاعات به‌روز درباره آخرین وضعیت زیرساخت‌ها و فعالیت‌های هسته‌ای ایران پس از «جنگ ۱۲ روزه»، بار دیگر پرده از وقاحت مهره بازی واشنگتن و تل‌آویو در آژانس برداشته است.

گروسی در مقام ناظر بین‌المللی، این خلاء اطلاعاتی را به‌عنوان یک مشکل فنی یا نقص در همکاری‌های جاری ایران جلوه می‌دهد. اما آنچه او به‌صراحت از طرح آن طفره می‌رود، چرایی این وضعیت است؛ چراکه این چرایی مستقیماً به «خطوط قرمز» و مواضع گزینشی خود آژانس و حامیان غربی آن گره خورده است. گروسی و روایت رسمی آژانس، با دقت وسواس‌گونه‌ای از پرداختن به سه عامل کلیدی که اساساً سطح تعهدات ایران را تغییر داده‌اند، طفره می‌روند.

نخستین و محوری‌ترین خط قرمز گروسی، مسئله خروج ایالات متحده از برجام (توافقی که هدف اصلی آن محدودسازی فعالیت‌های هسته‌ای ایران در ازای رفع تحریم‌ها بود) و به‌دنبال آن، فعال‌سازی مکانیسم ماشه توسط تروییکای اروپایی است. با فروپاشی پایه‌های توافق توسط طرف‌های غربی، این ایران بود که دلیلی برای پایبندی کامل به محدودیت‌های فراپادمانی خود نداشت. چشم‌پوشی از این نقض بنیادی قرارداد توسط غرب، در حالی که فشار حداکثری بر ایران اعمال می‌شود، یک ریاکاری آشکار در چارچوب دیپلماسی هسته‌ای است.

دومین خط قرمزی که گروسی هرگز به آن اشاره نمی‌کند، رخداد «جنگ ۱۲ روزه» و پیامدهای امنیتی آن است. حمله سایبری یا هرگونه تجاوز مستقیم به زیرساخت‌های حساس یک کشور عضو آژانس، باید به‌طور قاطع محکوم و مورد تحقیقات کامل قرار می‌گرفت. اما سکوت معنادار آژانس در قبال تجاوز آشکار به حریم هسته‌ای ایران، نشان می‌دهد که استانداردهای نظارتی آژانس برای اعضای مختلف یکسان نیست. این سکوت، عملاً چراغ سبز برای تداوم فشارهای امنیتی بر مراکز هسته‌ای ایران تلقی می‌شود.

خط قرمز سوم مربوط به عملکرد شورای حکام آژانس بین المللی انرژی اتمی است. قطعنامه‌های پیاپی و جهت‌دار ضدایرانی در شورای حکام آژانس، بهانه‌ای مشروع برای ایران فراهم کرده تا در پاسخ به این فشارها، سطح تعهدات فراپادمانی خود را کاهش دهد. این اقدامات، نه در خلاء، بلکه در واکنش به عدم پایبندی طرف‌های مقابل به تعهدات‌شان صورت گرفته است.

مدیرکل آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، با سانسور و حذف عمدی این واقعیات مهم، یعنی خیانت غربی‌ها به برجام، سکوت در برابر تجاوز امنیتی، و قطعنامه‌های سیاسی سعی در ارائه روایتی یک‌طرفه و مغرضانه دارد.

در این روایت، ایران صرفاً یک طرف «عدم همکاری» است، در حالی که واقعیت آن است که ایران در واکنش به اقدامات خصمانه و نقض عهد غرب، چارچوب تعهدات داوطلبانه خود را تعدیل کرده است. «خطوط قرمز» گروسی، در واقع همان حقایقی هستند که برملا شدنشان، مشروعیت مواضع غرب‌گرایانه در سازمان‌های بین‌المللی را زیر سؤال می‌برد.