آفتاب نو: مسابقات کشتی آزاد قهرمانی کشور به میزبانی تبریز برگزار شد و در پایان، تیم مازندران با اقتدار و کسب ۲۱۵ امتیاز عنوان قهرمانی را از آن خود کرد. مازندرانی‌ها در این رقابت‌ها ۷مدال طلا به دست آوردند و حتی در ۳ وزن، شاهد فینال‌هایی کاملا مازندرانی بودیم؛ آماری که عمق، کیفیت و پشتوانه واقعی کشتی این استان را نشان می‌دهد. در سوی دیگر، تیم تهران با ۱۰۸ امتیاز در جایگاه نایب‌قهرمانی ایستاد؛ جایگاهی که فاصله آن با تیم قهرمان، عدد قابل تأمل ۱۰۷ امتیاز است. فاصله‌ای که نه با اختلاف جزئی، بلکه با یک شکاف عمیق فنی و ساختاری معنا پیدا می‌کند.

نکته مهم‌تر آن‌جاست که کشتی‌گیران دارای سهمیه مازندران در مجموع ۱۷۰ امتیاز کسب کردند، اما این امتیازات در جدول تیمی لحاظ نشد. با این حال، حتی اگر تیم تهران و توابع تهران را نیز کنار هم قرار دهیم و مجموع امتیازات آن‌ها را محاسبه کنیم که حدود ۱۴۸ امتیاز می‌شود، باز هم این عدد به امتیاز کشتی‌گیران سهمیه مازندران نمی‌رسد؛ چه برسد به امتیاز تیم قهرمان. این مقایسه زمانی نگران‌کننده‌تر می‌شود که بدانیم کشتی تهران از نظر امکانات، شرایط مالی و حمایت‌های ساختاری، در موقعیتی قرار دارد که بسیاری از استان‌ها آرزوی آن را دارند. هیاتی که با حمایت مستقیم فدراسیون کشتی به درآمدزایی رسیده، چندین پایگاه قهرمانی در سطح شهر تهران احداث و به بهره‌برداری رسانده و از نظر زیرساخت، کمبودی احساس نمی‌کند.

خروجی این همه امکانات کجاست؟

کشتی تهران مدت‌هاست که زنگ خطر را می‌شنود، اما واکنش مؤثری نشان نمی‌دهد. نایب‌قهرمانی با فاصله‌ای چنین سنگین، نه نشانه پیشرفت است و نه اتفاقی امیدوارکننده. این نتیجه بیش از هر چیز، نشان می‌دهد که مشکل کشتی تهران نه در امکانات، بلکه در مدیریت فنی، برنامه‌ریزی و پرورش واقعی استعدادهاست. اگر کشتی تهران با این حجم از حمایت و زیرساخت، همچنان با چنین فاصله‌ای از استان‌هایی مانند مازندران عقب می‌ماند، باید به‌جای دل‌خوش‌کردن به عناوین ظاهری، به بازنگری جدی در مسیر حرکت خود فکر کندT چرا که کشتی، با جدول امتیازات واقعی قضاوت می‌شود، نه با امکانات روی کاغذ.