بنیاد بریژیت باردو رسماً خبر درگذشت این ستاره ماندگار سینمای فرانسه را در سن ۹۱ سالگی اعلام کرد. باردو که در دهه‌های پنجاه و شصت میلادی به عنوان یکی از برجسته‌ترین نمادهای فرهنگی و هنری جهان شناخته می‌شد، در بیانیه بنیادش به عنوان هنرمندی توصیف شده که با گذشتن از حرفه پرافتخار خود در بازیگری و خوانندگی، تمام زندگی و توانش را وقف رفاه حیوانات کرد.

او در سال ۱۹۷۳ و در اوج شهرت، زمانی که تنها ۳۹ سال داشت و در حدود ۵۰ فیلم ایفای نقش کرده بود، تصمیمی تاریخی گرفت و برای همیشه از دنیای سینما کناره‌گیری کرد. باردو با بیان این جمله معروف که «جوانی و زیبایی‌ام را به مردان دادم و اکنون خرد و تجربه‌ام را به حیوانات می‌دهم»، مسیر جدیدی را آغاز کرد و در سال ۱۹۸۶ بنیاد خیریه‌ای را برای حمایت از حیوانات وحشی و اهلی بنیان نهاد.

فعالیت‌های او تنها به حمایت‌های مالی محدود نبود؛ باردو به گیاه‌خواری روی آورد و در راه باورهایش چنان استوار بود که حتی در سال ۲۰۱۳ برای اعتراض به اعدام دو فیل بیمار در فرانسه، تهدید کرد که تابعیت روسیه را خواهد گرفت. تلاش‌های بین‌المللی او نیز دستاوردهای بزرگی داشت، از جمله نجات ۱۰۰ هزار سگ ولگرد در بخارست که در سال ۲۰۰۱ به سرانجام رسید. امروزه میراث او در قالب بنیادی با ۷۰ هزار حامی و صدها کارمند و داوطلب در سراسر جهان به فعالیت خود ادامه می‌دهد.

بیوگرافی بریژیت باردو

مرگ بریژیت باردو در سن ۹۱ سالگی، پایانی بر زندگی یکی از تاثیرگذارترین چهره‌های قرن بیستم بود که از نماد جذابیت جهانی به یک فعال سرسخت حقوق حیوانات تبدیل شد. این ستاره اسطوره‌ای سینمای فرانسه که تنها چند هفته پس از انجام عمل جراحی و مبارزه با یک بیماری ناگهانی درگذشت، در خانه‌اش در جنوب فرانسه و در آرامش با جهان وداع کرد.

برونو ژاکلین، از مسئولان بنیاد بریژیت باردو، ضمن تایید این خبر اعلام کرد که او تمام انرژی خود را در دهه‌های پایانی عمر وقف نجات موجوداتی کرد که به باور او، بسیار وفادارتر و صادق‌تر از انسان‌ها بودند. امانوئل مکرون، رئیس‌جمهور فرانسه، در پیامی احساسی بریژیت باردو را تجسم آزادی و شکوه جهانی فرانسه خواند و تاکید کرد که او افسانه‌ای بود که یک قرن را تحت تاثیر قرار داد.

بریژیت آن ماری باردو در تاریخ ۲۸ سپتامبر ۱۹۳۴ در پاریس و در خانواده‌ای مرفه به دنیا آمد. پدرش یک صنعتگر سخت‌گیر بود و مادرش او را به سوی یادگیری رقص باله سوق داد. این انضباط در دوران کودکی بعدها با روحیه سرکش او در تضاد قرار گرفت.

بریژیت فعالیت هنری خود را نه از سینما، بلکه از دنیای مد آغاز کرد و در سن ۱۴ سالگی تصویرش روی جلد مجله «ال» نقش بست. نخستین حضور او در سینما با فیلم دختر در بیکینی (The Girl In The Bikini) رقم خورد، اما این آشنایی او با روژه وادیم بود که مسیر تاریخ سینما را تغییر داد. وادیم که بعدها همسر اول بریژیت شد، پتانسیل نهفته در زیبایی معصومانه و در عین حال جسورانه او را درک کرد و شاهکاری خلق کرد که او را به اوج شهرت رساند.

فیلم و خدا زن را آفرید (And God Created Woman – 1956) نقطه عطفی در زندگی بریژیت باردو بود. او در نقش یتیمی جوان در سن تروپه، تصویری از زنانگی را ارائه داد که تا آن زمان در سینمای محافظه‌کار دهه پنجاه دیده نشده بود. بازی بریژیت در و خدا زن را آفرید باعث شد که مطبوعات بریتانیا و آمریکا به او لقب «بچه گربه جذاب» را بدهند. او با موهای بلوند آشفته و آرایش چشم غلیظ، استانداردهای زیبایی آن زمان را که بر پایه موهای مرتب و لباس‌های ساختاریافته بود، در هم شکست. سیمون دوبوار، فیلسوف فمینیست، درباره او نوشت که باردو در بازی عشق، هم شکارچی است و هم شکار؛ و او را نمادی از استقلال زنانه دانست که درست مانند یک مرد زندگی می‌کند.

با وجود اینکه بریژیت باردو بیشتر به خاطر جذابیت ظاهری‌اش شناخته می‌شد، اما در آثار هنری مهمی نیز ایفای نقش کرد. فیلم تحقیر (Contempt – 1965) به کارگردانی ژان لوک گدار، یکی از معدود آثاری بود که تحسین منتقدان را راجع به توانایی بازیگری او برانگیخت. در تحقیر، بریژیت نقش زنی را بازی کرد که نسبت به همسرش دچار بیزاری می‌شود و گدار با هوشمندی از فیزیک او برای نقد نگاه کالاگونه سینما به زنان استفاده کرد. همچنین، همکاری بریژیت با سرژ گنزبور در موزیک ویدیو و آهنگ بانی و کلاید (Bonnie and Clyde – 1968) تصویری متفاوت و قانون‌شکن از او ارائه داد.

زندگی خصوصی بریژیت باردو همواره زیر ذره‌بین پاپاراتزی‌ها بود و چهار ازدواج و روابط متعدد او تیتر اول رسانه‌ها را تشکیل می‌داد. او پس از جدایی از روژه وادیم، با ژاک شاریه ازدواج کرد که حاصل آن تنها فرزندش، نیکلاس، بود. باردو که در آن زمان آمادگی مادر شدن را نداشت، از دوران بارداری خود به تلخی یاد می‌کرد و پسرش توسط پدرش بزرگ شد. او بعدها با گونتر زاکس و در نهایت با برنارد دورمال ازدواج کرد. باردو همواره تاکید داشت که نمی‌خواهد نماد فمینیسم باشد، بلکه تنها می‌خواهد همان کسی باشد که هست: طبیعی، صادق و بی‌آلایش. او در سال ۱۹۷۳، در حالی که تنها ۳۹ سال داشت و در اوج شهرت بود، ناگهان اعلام کرد که از دنیای سینما خداحافظی می‌کند تا زندگی‌اش را وقف حیوانات کند.

بریژیت باردو در توضیح این تصمیم بزرگ گفت که پرستش شهرت او را خفه کرده و تنها در کنار حیوانات و طبیعت است که به آرامش رسیده است. بریژیت باردو در خانه خود در نزدیکی سن تروپه، پناهگاهی برای ده‌ها اسب، الاغ، بز و گربه ایجاد کرد. فعالیت‌های او در مبارزه با شکار فوک‌های نوزاد در کانادا و ممنوعیت واردات عاج فیل، بریژیت را به یکی از تاثیرگذارترین چهره‌های محیط زیستی تبدیل کرد. با این حال، سال‌های پایانی زندگی او بدون حاشیه نبود. اظهارات تند بریژیت علیه برخی سنت‌های مذهبی در زمینه ذبح حیوانات باعث شد که چندین بار به اتهام تحریک نفرت نژادی در فرانسه جریمه شود.

تاثیر بریژیت باردو بر فرهنگ پاپ فراتر از فیلم‌هایش بود. جان لنون در جوانی تصویر او را به سقف اتاقش چسبانده بود و باب دیلن اولین قطعه موسیقی خود را به افتخار او نوشت. بریژیت حتی به‌عنوان مدل برای مجسمه «ماریان»، نماد جمهوری فرانسه، انتخاب شد. باردو در سال ۱۹۸۴ به سرطان سینه مبتلا شد، اما با روحیه‌ای جنگنده و با استفاده از پرتو درمانی بر آن غلبه کرد. او تا آخرین روزهای زندگی با همان مدل مو و آرایش کلاسیک خود باقی ماند و ثابت کرد که برای او، اصالت بر هر چیزی مقدم است. میراث او نه‌تنها در ۲۸ فیلم سینمایی‌اش، بلکه در بنیادی که برای حمایت از حیوانات بنا نهاد، زنده خواهد ماند.