روز زن و زنان نادیده این سرزمین

همزمان با میلاد حضرت زهرا(س) و بزرگداشت مقام زن و مادر، در نمایشگاه «ریشه‌های مانا» به دیدار زنانی رفتم که هر یک روایت زنده‌ای از مقاومت اجتماعی، تاب‌آوری خانوادگی و آفرینش‌گری انسانی‌اند؛ بانوانی که برخی از آنان خود با معلولیت زندگی می‌کنند و برخی دیگر، مادرانی هستند که سال‌ها در سکوت و بی‌ادعا بار سنگین مراقبت از فرزند دارای معلولیت خصوصا سندروم داون را بر دوش کشیده‌اند.

سال‌هاست که در عرصه اجتماعی شاهد دشواری‌های طاقت‌فرسای مادران افراد دارای معلولیت هستم؛ دشواری‌هایی که نه در واژه‌ها می‌گنجد و نه در گزارش‌ها و آمارها. اما همین امروز، در میان آثار هنری ارائه‌شده، بار دیگر دیدم چگونه همین مادران، در دل همهٔ سختی‌ها، فرزندانی پرتوان، خلاق و هنرمند پرورش داده‌اند. گویی هنر، پلی شده است میان رنج و امید؛ پلی که این خانواده‌ها خود آن را ساخته‌اند.

نمایشگاه «ریشه‌های مانا» یک رویداد هنری صرف نیست؛ آیینه‌ای است که باید ما را وادارد مسائل و مطالبات زنان دارای معلولیت و نیز مادران افراد دارای معلولیت را دوباره و جدی‌تر مرور کنیم. این آثار نشان می‌دهد که زنان، حتی در شرایطی که با محدودیت‌های جسمی یا ساختارهای نابرابر اجتماعی روبه‌رو هستند، توانسته‌اند با اتکا به استعداد و ارادهٔ خود، خلق کنند، روایت کنند و امرار معاش کنند.

امروز به مناسبت روز زن، می‌خواهم صمیمانه این روز را به تمام زنان ایران، به‌ویژه زنان کارگر، بانوان دارای معلولیت و مادران افراد دارای معلولیت، تبریک بگویم. آنان شایستهٔ بیشترین توجه اجتماعی و حمایت نهادی‌اند؛ چراکه ستون‌های پنهان تاب‌آوری در جامعهٔ ما هستند.

روز زن، فرصتی است برای تعظیم در برابر این ریشه‌های مانا؛  زنانی که اگر چه نامی از آنها برده نمی‌شود،  اما اثرشان در زندگی فرزندان‌شان و در فرهنگ این سرزمین جاودانه می‌ماند.

پی نوشت: گروه موسیقی ویدیوی پیوست، فرزندانی هنرمند با سندروم داون هستند.