کامرون که سال‌های اخیر بیشتر با پروژه‌های عظیم «آواتار» شناخته می‌شود، در مصاحبه‌ای با هالیوود ریپورتر به مناسبت انتشار «آواتار: آتش و خاکستر» (Avatar: Fire and Ash) تأکید کرد که همچنان به آثار کلاسیک خود روی نگاتیو ۳۵ میلی‌متری عشق می‌ورزد. او گفت: «بهترین شات دوران کاری‌ام همان صحنه غروب در تایتانیک بود.»  

این صحنه در سال ۱۹۹۷، هنگام فیلم‌برداری «تایتانیک»، با دشواری‌های فراوان ثبت شد. گروه تولید نگران بود که آسمان ابری مانع از ثبت لحظه جادویی شود. اما کیت وینسلت با دیدن کنار رفتن ابرها، به سرعت به جلوی کشتی رفت و فریاد زد: «فیلم بگیرید!» کامرون می‌گوید هرگز پیش‌تر بازیگری را ندیده بود که چنین با هیجان او را به ثبت لحظه‌ای تاریخی ترغیب کند.  

این صحنه که به‌عنوان یکی از لحظات ماندگار سینما شناخته می‌شود، حتی از صحنه مشهور «من پادشاه جهانم!» دی ‌کاپریو نیز در ذهن کامرون برجسته‌تر است. او توضیح داد که در فیلمسازی همیشه به «کمال در نقص» باور دارد: «گاهی عمداً نور را بیش از حد می‌گذاریم یا شات را کمی محو می‌کنیم تا حس واقعی و شتاب‌زده بودن لحظه منتقل شود.»  

کامرون در ادامه افزود که هرچند فناوری امروز می‌تواند چنین صحنه‌ای را در استودیو بازسازی کند، اما جادوی لحظه واقعی و غیرقابل تکرار چیزی است که هیچ جلوه ویژه‌ای قادر به بازآفرینی آن نیست.  

«تایتانیک» با فروش بیش از دو میلیارد دلار در گیشه جهانی، یکی از موفق‌ترین فیلم‌های تاریخ سینما شد و صحنه غروب عاشقانه آن همچنان به‌عنوان نمادی از قدرت سینما در خلق لحظات فراموش‌نشدنی یاد می‌شود.