به گزارش همشهری‌آنلاین، در آستانه نبردی که حکم مرگ و زندگی برای آبی‌ها در آسیا دارد، لیست مسافران منامه بوی عصیان می‌دهد. ریکاردو ساپینتو، مردی که هیجان در رگ‌هایش می‌جوشد، حالا به سیم آخر زده است. او در حالی روی نام رامین رضاییان و ابوالفضل جلالی خط قرمز کشید که نیمکتش خالی‌تر از هر زمان دیگری است.

وقتی اندونگ، کوشکی و مهران احمدی به‌دلیل مصدومیت و محرومیت غایب هستند، کنار گذاشتن ۲مهره کلیدی دیگر، نه یک تصمیم فنی ساده که یک انتحار آگاهانه است. اما چرا؟ پاسخ را باید در خشم فروخورده مردی جست‌وجو کرد که نظم را مقدس‌تر از نبوغ می‌داند.

ساپینتو به این نتیجه رسیده که در این معرکه، دل‌مردگی خطرناک‌تر از کمبود بازیکن است. او از سرایت ویروس بی‌انگیزگی به کالبد تیمش می‌ترسد. ساپینتو به خوبی می‌داند که اگر ستاره‌ای به جای جنگیدن، با اکراه در زمین قدم بزند، روحیه بقیه سربازان را هم مسموم خواهد کرد. او نگران است که سایه سنگین بی‌تفاوتی این ۲بازیکن، مثل یک خوره، جان بقیه تیم را در خاک بحرین بخورد. این یک فریاد بلند از سوی نیمکت است: «من با ۱۱سرباز خسته اما وفادار می‌بازم، ولی با ستاره‌های بی‌میل نمی‌جنگم!» ساپینتو ترجیح داد با دست‌های بسته به مصاف المحرق برود، اما اجازه ندهد رختکن استقلال به تسخیر بازیکنانی درآید که شاید قلب‌شان دیگر برای این پیراهن نمی‌تپد.