جاش سفدی، کارگردان و نویسنده (Marty Supreme)، در گفت‌وگویی تازه توضیح داده چگونه تجربه کودکی‌اش در بازی پینگ‌پنگ و تمرکز شدید موردنیاز این ورزش، الهام‌بخش او برای ساخت فیلمی درباره این جهان بوده است. او با تحقیق درباره تاریخ پینگ‌پنگ در نیویورک پس از جنگ جهانی دوم و شنیدن خاطرات عمویش از باشگاه مشهور «لارنس»، به مجموعه‌ای از شخصیت‌های واقعی و جذاب رسید که پایه‌های داستان فیلم را شکل دادند.

سفدی می‌گوید سرعت بالای این ورزش (کمتر از یک‌سوم ثانیه بین ضربه‌ها) او را نگران کرده بود که آیا می‌توان آن را به‌طور سینمایی ثبت کرد یا نه. او برای یافتن راه‌حل، به سراغ دیه‌گو شاف، متخصص مشهور پینگ‌پنگ در هالیوود و مشاور فیلم‌هایی مانند «فارست گامپ»، رفت. شاف و همسرش وی وانگ، که سابقه حضور در المپیک دارند، به سفدی کمک کردند تا مسابقات فیلم را با ترکیبی از طراحی دقیق حرکات، تمرین‌های فشرده بازیگران و استفاده کنترل‌شده از CGI بسازد.

تیموتی شالامی و کوتو کاواگوچی (قهرمان ناشنوایان ژاپن در پینگ‌پنگ) برای اجرای این صحنه‌ها مجبور بودند مانند رقصندگان حرفه‌ای، حرکات پا و راکت را با دقتی میلی‌متری تمرین کنند. با وجود پیشرفت شالامی، سفدی می‌گوید برخی ضربه‌ها در دنیای واقعی حتی برای قهرمانان جهان هم غیرممکن است؛ بنابراین بخشی از توپ‌ها با جلوه‌های بصری ساخته شد. بازیگران در بسیاری از صحنه‌ها بدون توپ واقعی بازی می‌کردند تا امکان «قرار دادن دقیق توپ» در مرحله پس‌تولید فراهم شود.

فیلم‌برداری با هدایت داریوش خنجی و با استفاده از چند دوربین انجام شد تا از زاویه‌های غیرمتعارف، از جمله نماهای مستقیم از پشت بازیکنان، حس واقعی سرعت و تنش مسابقه منتقل شود. سفدی می‌گوید این پروژه سخت‌ترین تجربه حرفه‌ای‌اش بوده، اما نتیجه را «افتخارآمیزترین دستاورد» خود می‌داند.